30.11.2011 TARÝHÝNDE  KALEME  ALDIÐIM  TAMAMI  GERÇEK  BÝR  ANI… ( Öðrencilerin  isimlerini  deðiþtirerek  yayýnlýyorum )
**********************
Kafamý her zamanki gibi dosyalarýn içine daldýrmýþ harýl harýl öðrenci devam- devamsýzlýklarýný iþliyordum ki telefon acý acý çaldý. Acý bir þey duyacaðým zaman bu namussuz telefonun sesi deðiþiyor muydu ne? 

-Alooo Akmeþe Yatýlý Ýlköðretim Bölge Okulu mu?
- Evet hanýmefendi buyurun.
- Müdür Bey ya da idarecilerden biriyle görüþebilir miyim?
- Ben Müdür Baþyardýmcýsý Sami Biberoðullarý. Buyurun efendim .Sizi dinliyorum.
-Hocam ben Sivas Cezaevinden arýyorum. 5. Sýnýf öðrencilerinizden Cemil’in annesiyim. Cemille görüþebilir miyim?

Sivas Cezaevi mi? Haydaaaa. Hayatýmda ilk kez bir cezaevinden aranýyordum. Tabii ki bir öðrencimin annesinin ne iþi vardý ceza evinde?  O da iþin merak tarafý. 

Ceza evlerinde telefonla konuþma süresinin kýsýtlý olduðunu bildiðimden kadýncaðýza ‘’az bekleyin ben hemen çaðýrýyorum’’ dedim ve tam odamýn karþýsýndaki 5. Sýnýfýn kapýsýný çaldým. Ýçerideki öðretmen arkadaþa Cemil’i istediðimi söyledim ve onu alarak sýnýftan çýktým. Güya Cemil’e sürpriz yapacaktým. O bakýmdan sadece ‘’ Sana telefon var. Gel konuþ ‘’ dedim ama annesinin aradýðýný söylemedim. 

Bir kaç saniye sonra Cemil telefonu eline aldý ve almasýyla paat diye kapatmasý bir oldu.

-Ne oldu Cemil? Niçin kapattýn? Niçin konuþmadýn?
-Benim o kadýnla konuþacak bir þeyim yok. 
- Yani annenle?
-O benim annem deðil.
-Niye ne yaptý ki?
-Boþ ver öðretmenim. Ben sýnýfýma gidebilir miyim?
-Peki sen bilirsin. Git bakalým. 

Dedim ama içime bir sancý girdi. Nasýl olur da bir çocuk annesinden bu kadar nefret ederdi? Çünkü Cemil’in gözleri nefret nefret bakýyordu. Bunun sebebini mutlaka bulmalýydým.

Az sonra telefon tekrar çaldý.

-Hocam Allah rýzasý için bir þeyler yapýn. Kaç yýl oldu konuþmuyor çocuklarým benimle. Ne Cemil ne Þaban…Ne olur bir þeyler yapýn. Ýki dakika seslerini duyayým yeter.
- Þaban da mý konuþmuyor sizinle?
-Evet Hocam. Þabaný da sanýrým Cemil konuþturtmuyor. 

Þaban Cemil’in küçüðü. O birinci sýnýfta.

-Hanýmefendi siz hiç merak etmeyin. Suçunuz ne olursa olsun neticede siz bir annesiniz ve çocuklarýnýzýn hiç olmazsa sesini duymak en tabii hakkýnýz. Ben sizi evlatlarýnýza mutlaka kavuþturacaðým. Size söz veriyorum. Yalnýz bana iki gün müsaade edin. Ýki gün sonra tam bu saatte arayýn. Oðullarýnýz mutlaka konuþacak sizinle.
-Allah Razý olsun hocam. Allah sizi evlatlarýnýza baðýþlasýn. Hocam inanýn bana hiç bir suçum yok benim.

‘’ Hadi len ordan..Hiç bir suçu yokmuþ. Kim bilir ne halt yedin ki içeri attýlar seni ‘’ diyorum. Tabii ki içimden. 

Teneffüste Cemillerin köylüsü olan okulumuz katibini buldum.

-Yahu Ýbrahim.  Þu sizin köylü Cemil var ya hani 5. Sýnýfta olan. Onun annesi niçin hapiste? Kadýncaðýz bu gün telefon etti ama Cemil konuþmadý onunla.
- Hocam Cemil’in annesi ,  Cemil’in babasýný öldürdü. 
-Aman Allah’ým neler duyuyorum. Bir de’’Benim suçum yok.’’ diyor namussuz karý.
-Yok Hocam…Kadýnýn gerçekten de suçu yok. Bir nevi nefsi müdafaa ama anlatamadý derdini. Öyle avukat tutacak parasý filan da olmayýnca cahil kadýn kendini fazla savunamadý. Aðýr tahrik altýnda cinayetten sekiz sene verdiler ve Sivas Ceza evine yolladýlar.
-Hay Allah…Eeee niçin öldürmüþ peki adamý?
- Hocam, adam ayyaþ ve iþsiz güçsüzün tekiydi. Kadýncaðýzý her gün dövüyordu. Öldüðü gün de kadýncaðýz dýþarýda sac üzerinde ekmek piþiriyor. Bir yandan yufka açýp bir yandan ekmek piþirirken yani eli ayaðý un ve hamura bulanmýþ vaziyetteyken bu adi herif gelip kadýnla cinsel iliþkiye girmek istiyor. Kadýn bakýyor ki adam yine sarhoþ. Zaten midesi bulanýyor onun bu hallerinden. ‘’ Ekmek bitsin bari ‘’ diyor ya adam dinlemiyor. Kadýný o vaziyette eve sokmaya çalýþýyor. Kadýn direnince de baþlýyor dövmeye. O kadar dövüyor ki sonunda kadýncaðýz dayanamýyor ve sacýn altýna attýðý odunlardan birini kaptýðý gibi adamýn kafasýna indiriyor. Sadece bir kez vuruyor. Ama adamýn caný burnundaymýþ ki hemen orada geberip gidiyor. Ýþte olay bu. 
-Vay canýna be. Ýþe bak sen. Ýyi de Kadýn haklý…Bu durumda Cemil neden konuþmuyor annesiyle?
-Hocam Cemil’in ninesi dolduruyor hep. Dedesi bile ‘’benim oðlum ölmeyi hakketti’’ derken ninesi çocuklarý fena doldurdu annelerine karþý. Hatta o sýralarda çok küçük olan Þaban, annesini öldü biliyor. 

Mesele anlaþýlmýþtý lakin ben Cemil’i annesiyle konuþmaya nasýl ikna edecektim. Kadýna bir söz vermiþtim ve mutlaka o sözü yerine getirmeliydim. 

Tam iki gün buna kafa patlattým. Ýki gün sonra kadýn arayacak ve kendisine verdiðim sözün yerine getirilip getirilemediðini soracaktý bana. Ýþte o gün gelmiþti.

Cemil’i odama çaðýrdým. Bir annenin, bir evladý dünyaya getirebilmek için nasýl dokuz ay sýkýntýlar çektiðini, hastalanýnca nasýl baþ ucunda sabahlara kadar uyumadan beklediðini, bir evladýn gözlerinin içine bakmanýn anne için ne demek olduðunu anlattým,anlattým,anlattým ama Cemil sanki düþünen adam heykeli. Hiçbir tepki vermiyor. Bu sefer dinden girdim ‘’ Peygamberimizin ‘’cennet annelerin ayaklarý altýndadýr’’ hadisini açýklamaya çalýþtým dilim döndüðünce. Cemil ‘’ O bahsettiðiniz anneler koca katili olmayan anneler ‘’ diyor baþka bir þey demiyor. 

Tam o anda telefon çaldý. Aldým ahizeyi

-Alooo Sami Beyle mi görüþüyorum?
-Evet Hanýmefendi. Benim. Sesinizden tanýdým sizi. Meseleyi de öðrendim. Siz Cemil’in babasýný öldürmüþsünüz öyle mi?
-Evet ama hocam…
-Elleriniz dert görmesin… Þimdi bana bir beþ dakika müsaade ederseniz sizi Cemille konuþturacaðým. Ben bu arada oðlunuzu biraz döveceðim de…Haa siz de bana elleriniz dert görmesin diyeceksiniz sonunda. 
-Hocam ayaklarýnýn altýný öpeyim. Zorla olmaz. Hem onu döveceðinize ben ömrümün sonuna kadar konuþmayayým daha iyi.
-Yok yok merak etmeyin. Zorlamak için dövmeyeceðim. Onun bazý þeyleri anlayabilmesi için döveceðim. Siz bana inanýn ve güvenin. Her þey çok güzel olacak merak etmeyin. Beþ dakika sonra yine arayýn siz de anlayacaksýnýz.
-Hocam ne olur O’nu dövmeyin. Allah rýzasý için.
-Yav sen karýþma benim iþime. Döveceðim diyorsam bir bildiðim var elbet.
-Hocam Allahýný seversen….

Yüzüne kapattým telefonu. Nasýlsa beþ dakika sonra arayacaktý..

Sonra Cemil’e döndüm. Önce sað yanaðýna sonra sol yanaðýna öyle þiddetli iki tokat çaktým ki her iki yanaðýnda da beþ parmaðýmýn izi çýktý.

-Þimdi Cemil söyle bakalým ama erkekçe, mertçe söyle. Þu anda beni öldürmeyi düþünüyor musun?

Cemil gözlerinden dökülen sicim gibi yaþlarla cevap verdi:

-Senden nefret ediyorum. Evet elimde imkaným olsa seni öldürürdüm.
-Neden? Alt tarafý iki tokat yedin. Oysa annen o tokatlardan her gün yiyordu. Sen iki tokat yedin diye benden nefret ettin ve öldürmeyi düþündün. Peki annen ne yapsaydý? Son nefesini babanýn dayaklarýyla mý verseydi? Babanýn dayaklarýyla ölmüþ olsaydý kutsal bir anne mi olacaktý? Koca dayaðýyla ölmüþ bir anne sence daha mý saygýya, sevgiye layýk?  Bak, bu okuldan mezun olup gidinceye kadar bir daha sana asla elimi sürmeyeceðim. Biraz sonra telefon çaldýðýnda da ahizeyi ben kaldýrmayacaðým. Karar senin o ahizeyi eline ya alýrsýn ya da almazsýn. 

Az sonra telefon yine çaldý. Cemil ok gibi fýrlayarak telefonun ahizesini kaldýrdý.

-Annee…Seni o kadar özledim ki.

O göz yaþý içinde annesiyle konuþurken Þaban’ý çaðýrdým odaya.

-Þaban gel bakayým yavrum. Bak abin telefonda kimle konuþuyor biliyor musun?
-Kimle öðretmenim?
-Annenle.
-Benim annem ölmüþ öðretmenim.
-Hayýr yavrum ölmemiþ. Ýnsanlýk, vicdan, insaf ve merhamet ölmüþ ama annen ölmemiþ.

Minicik Þaban insafý merhameti, vicdaný anlamadý elbette ama anladý ki annesi hayatta.

Bir kaç dakika sonra iki kardeþ ‘’ Biraz da ben konuþayým’’ kavgasý yapýyorlardý. Sonunda Cemil telefonu bana uzattý.

-Hocam annem sizinle konuþmak istiyor.

Aldým ahizeyi.

-Hocam gerçekten de elleriniz dert görmesin…