Siyam ikizi adeta; hüzün yaðmurumda

Saklý mabedimin asýlý rüzgârý,

Devrik gözlerin kim bilir söylenmedik

Hangi makamýnda saklý dermaný,

Baþ tacý bir imgeden

Çýkýp da yola, eremediðim hidayetin.

Devri âlemin pür telaþý,

Takýlmýþlýðýn her bir katresi,

Mübarek seyri belli ki

Þu ödenmemiþ kefaretin.

Düþ yorgunu bir gönle çektiðim atlas yorganý

Ki örselenmiþ bir cehalet kadar

Sýrrýna vakýf olamadýðým

En haþmetli seremoni.

Kýrýk nizamýn düþkün kýyýlarýnda

Peþrevi gönülsüz bir tümceden sýzan,

Aþkýn rotasý nasýl nasýl da ayan beyan.

Bir töhmet, bir rivayet;

Düþ gezgini bir imgede saklý belki ki

Aklýmýn ermediði keramet.

Tümden gelen bir niyaz,

Sözlerin düellosu elimde tuttuðum

O görünmez saz;

Yine de dokundukça teline,

Sür-git vazgeçemediðim o istikamette

Nasiplendiðimden de fazlasý

Eremezken hüznün sýrrýna,

Selamýný kesen yorgun yüreklerden

Düþen payýma.

Unuttuðumu sandýðýmdan öte,

Tarifsiz bir acý silsilesi:

Gölgeli gök kubbe, saðdýcým

Hüzün meleðim,

Kýrýlgan bir yüreðin tam da ortasý;

Baþucu nöbetlerim,

Ýsyanlarým, kerametim;

Ýndinde rahmetin düþkün, pervasýz

Düþlerim…

Emsalsiz tümcelerin doðurgan teneffüsüne

Teslim ettiðim yürek sesim:

Bin bir hezeyan mabedin coþkusu,

Kýrýlgan dalgakýranlar sol yakamda

Biteviye çalan o sessiz þarký:

Ýbresi ýssýzlýðýn deðil mi ki varlýðýmýn

En derin sancýsý…

Ýndinde belli ki nazenin bir goncanýn

Sýrasýz ölümü yine de kýrsalý

Tedirgin imlerin,

Fazlasýyla geçit vermez,

Son sürat gölgelenmekse düþen,

Yüzümden ne gül ne de revnak bir terennüm

Gönülsüz saðdýcým kýblemde nöbette,

Görünmezliðin indinde

Gelmese de iki yakam bir araya.

Sol þeritte bir gölge,

Görmez gözlerim yine de gönlü

Seferber ettiðim hazin bir reçete:

Gök kubbenin bitiminde,

Elinde orak,

Yoklamadan kaçtýðým kara melek.

Devrik, katýksýz, nazlý vazgeçiþler:

Sözsüz bir rabýta,

Teslim olduðum anbean;

Yýrtýk bir günce,

Sýrtýmda aþkýn cübbesi,

Kayýtsýz þartsýz teslim olduðum o ritüelde

Görünmez bir siluetim iþin aslý:

Sakýncalý imler meyletmiþ bir kez,

Aþksýzlýðýn kisvesi

Ve derin bir rehavet konuþlanmýþken

Kara yüreklerin çeperinde:

Sevgisizliðin mabedi yine þeytanýn tekelinde.

Kaygýlarýn nöbeti saklý tek bir imde:

Kýrsalýnda enginlerin hani o kaybolmuþluðumun

Tek ve en cesur emsalinde;

Bilinmez o göreceli tahakküm,

Topladýðým her satýrýn baþýnda:

Elimde mabet bildiðim kuru bir daldan ibaret iken

Ucu ve yüreði kýrýk kalem:

Olmazýn oluru bir türküde demlenen hicabýn sesi,

Görünmez bir meþakkat sýðýndýðým

Gönlün o kopuk tekeri.

Bir milat, bir hezeyan

Yoksa kýyamet alameti mi de

Her günü sýðdýrdým heybenin en derinine?

Farzý mahal bin bir umudu yâd edip

Gecenin kör vakti,

Þafaða ermezden evvel kâinat,

Hangi rabýtada saklý ise görünmezliðin kerameti,

Yine de asýlý kaldýðým o ucu kýrýk salýncak.

Baþým göðe erecek belki de

Attýðým her çýðlýkta,

Duyulmasa da dert deðil

Hem belli mi olur,

Alýp baþýmý giderim mutluluk ülkesine.

Uzaðýndayým alabildiðine,

Çok uzaðýmda saklý onca þarkýnýn

Hangi kayýp güftesi ise saklý tuttuðum

Aþkýn rahmeti yine ve yeniden, demek kadar

Beyhude olsa da kayýp gidiversem

Kýrpýk bir yýldýzýn peþine.

Pejmürde bir külfet benimki:

Rotasýný yitirmiþ hangi gemiyse,

Elimde bir sancak hem de diktiðim gök kubbede

Ve saðýmda solumda gönüllü neferlerim,

Baþucumda annemin þefkati,

Kapýp da koyuverdiðim en hüzünlü serzeniþte

Varsýn olsun yaþlar en sefil yoldaþ,

Yeter ki çýkmasam yoldan,

Soluk bir gülden medet umarken

Her dokunuþum bir hezeyan

Ve her vazgeçiþim ödediðim kefareti

Hayat denen imgenin

Pür-telaþ coþkusuna katýk yapmýþken yürek sesimi

Duyulmasa da indinde þu evrenin.

O derin tezahürü,

Yeknesak bir cümleden medet umduðum:

Aldýðým her yaþ’ýn devingen tabiatý;

Soluk bir rütbe sol yakamda,

Saðdan sola bir bilmece olduðu nasýl da bariz,

En aðýr külfet,

Bir imgenin mahreminden türettiðim

Bitimsiz iç sesim.

Damýtýlan öksüzlüðümü yaþýyorum demlendikçe ömür yoksa yaþ aldýkça mý demeliyim?

Zaruri bir kullaným olmasa gerek þu sözsüz iletiþimimin yürek maðarasýnda ýssýz bir terennümde raks etmesi.

Kuytulardan açýldýkça enginliðe, sýð bildiðim sözsüz gözler de öksüzlükten nasibini alýyor.

Yetim bir yakarýþ zaten þafaðýn ýsýttýðý o var oluþ sancýsý.

Ýyi ki doðdum mu?

Ýçimdeki çocuða ve doðum günüm hatýrýna, vereceðim küçük bir hediye hele ki hayatýn doðurgan ve buyurgan týnýsýnda, yüreðim þükür doluyken…