Küçükken daðlardaki kayalýklardan kýna yapar ellerimize sürerdik. Su varsa su ile su yoksa tükürük ile kayalýktaki kýnayý hamur kývamýna getirir ellerimize sürerdik. Sonra güneþin karþýsýna geçerdik. Bazen gölge olurdu. Çocuklarýn o hep bilindik þarkýsý ile kovardýk gölgeyi üzerimizden. ‘’Gölge git güneþ gel. Gölge git güneþ gel.’’ Paranýn önemi yoktu. Babamýz ‘’ Sen hasan efendiden al ben öderim’’ derdi. O yýllar ne güzel yýllardý. Mahallede günde en az beþ tane patlattýðýmýz o naylon toplar. Terli terli içtiðimiz sular. Ve bakkaldan aldýðýmýz meybuzlar (Meyveli buzlar) bizim için dünyalara bedeldi...

Ýþte çocukluðum tam da böyle bakir mutluluklar içinde geçti. Belki maddi imkânlar yok denecek kadar azdý. Belki o ýþýklý ayakkabýyý hiç alamadým. Ama dostlarýmda gördüðüm o mutluluk bile yetiyordu bana. Ekmek almak için kuyruða geçerken, küçüðüm diye en ön sýraya alýrlardý beni. Ailem de bunu fýrsat bilir hep beni yollarlardý ekmek almaya. Ve ben her zamanki gibi beni ön sýraya alacaklar umuduyla giderdim fýrýna. Bir zaman sonra geldiðimde, o sýrayý beklerken buldum kendimi. Kimse yüzüme gülmüyordu. Ablalar kaçýyordu benden. Niyeymiþ namahremmiþim!

Þimdi sokaktan geçerken gördüklerim sanki kýyamet alametleri. Ne bir çocuk var bahçeye kaçan topu almak için tellere týrmanan, ne bir çocuk var seksek oynan… Varsa yoksa birkaç çalýþan iþe yetiþmek için koþuþturuyor. Çocuklar yalnýzca okula gitmek için dýþarýya çýkýyorlar. Oysa bizim zamanlarda okulun paydos zili çaldýðý gibi çantamýzý ve kýyafetlerimizi apartman giriþine atar tel sahaya giderdik. Akþama zýlgýt yemek olsa da hiçbir þey o mutluluðu yaþamamýzý engelleyemezdi. Korkularýmýz bile masumdu. Öyle ki ailemizin aldýðý yeni bir kýyafet yýrtýldýðý vakit eve gidemezdik. Okuldan gelen devamsýzlýk mektubu, sanki ölüm fermanýmýz gibi olurdu. O gece eve gidemez yakýn bir komþumuzda geçirirdik gecemizi. Sabaha ailemiz sakinleþtiði gibi tekrar eve dönerdik...

Þimdi bakýyorum da silah zoruyla bile çocuklarý dýþarý çýkarmak imkânsýz bir hal aldý. Halý saha maçý yerine pes oynar olduk. Arkadaþlarla buluþup bir þeyler içmek yerine, sosyal site üzerinden sanal çay ve kahveler ýsmarlar olduk. Týpký üstat Arif Nihat Asya’nýn dediði gibi ‘’Bize bir nazar oldu. Cumamýz pazar oldu. Ne olduysa hep bize azar azar oldu…’’

Apartmanlarda deðil müstakil evlerde otururduk. Þehrin deðil, doðallýðýn manzarasý olurdu. Yine de mutluyduk. Oyun kartlarýmýzla, bilyelerimizle, tasolarýmýzla, beyblade oyunumuzla ve hiç bitmeyecek sandýðýmýz sakýzlarýmýzla... Þimdi yediklerimizin haddi hesabý yok. Lakin lezzet alamýyoruz. Þükür azaldý. Her þeye çabuk ulaþýlýr oldu. Bitsin istemedim çocukluðum. Hayatýmdaki en kýsa mesajdý çocukluðum. Öyle ki ben bile okuyamadým…