Sanki nefret yükledik, rüzgârýn kanadýna,

Fýrtýnayla her yana, kin serptik inadýna.

Gözyaþýyla doldurduk kardan ak bulutlarý,

Hüzün saçýp ýslattýk, tozpembe umutlarý.

Kirpiklere çið düþtü, sevsek güller açardý,

Az mutluluk ekseydik, elem uzak kaçardý.

Öfke serpip dondurduk, yüce karlý daðlarý,

Viraneye döndürdük, gönül denen baðlarý.

Hobi sandýk doldurduk, hayvanlarý kafese,

Ormanlar hasret kaldý, hayat veren nefese.

Hoþgörüden pay alsak, gülerdi gözlerimiz,

Diken olup batmazdý, kýrmazdý sözlerimiz.

Çýkar için dostlarý, koyduk darda yüzüstü,

Nefsimizi semirttik, ruhumuz bize küstü.

Ürkütünce huzuru, kalplere doldu keder,

Mutluluk kelebekti, kaçýrdýk ettik heder.

Hayatýmýz manevi, hazlardan kaldý uzak,

Huþu vermeyen hayat, insana oldu tuzak.

Umut ömre mum idi, gaflet ile söndürdük,

Hayatýmýz karardý, biz zindana döndürdük.

Kuruttuk fidanlarý, meltem sustu dallarda,

Sevecen insanlarý, dev yaptýk masallarda.

Güzellikler yok göçtü, kötülükle baþardýk,

Bülbül þakýyan yerde, karga öttü þaþýrdýk.

Yürekler gaddarlaþtý, küstürüldü hatýrlar,

Þiirlerde duygu yok, tatsýz tuzsuz satýrlar.

Aþký hoþlanma sanýp, sevgiyi hakir kýldýk,

Ahde vefayý kovduk, terk edildik, yýkýldýk.

Þimdi hasým kendimiz, bize nefsimiz rakip,

Dost bilinen gölgemiz, kuþkuyla eder takip.

Affetseydik kovardýk, gönlümüzden þerleri,

Mutluluk yaðmuruyla, yýkardýk gök  yerleri,

Yeryüzünde her canlý, mutlak bir þeye yarar,

Bilmeden düþman olduk, öldürdük verdik zarar.

Meðer yaþatmak için, sevmek büyük hünermiþ,

Kin, nefret olan yere, her kötülük tünermiþ.