111  nolu odada Zarife Teyze,

Gözlerinden  süzülen yaþlarý 

Beyaz tülbentin ucuyla silmekte ..

Elinde doktor oðlunun fotoðrafý,

Öpüp koklayýp hasret gidermekte.

 Belki ziyarete gelir diye 

Her gün sabahýn erken saatlerinden

 Gün batýncaya kadar umutla 

Pencereden bahçe kapýsýný gözetlemekte.

Yan odadaki Nihal Haným,

Emekli memur adliyeden.

Ne yazýk ki Zarife Teyze’yle  ayný kaderi paylaþmýþ,

Dört evladýnýn yanýna da sýðamamýþ.

Bir akþamüstü  küçük oðlunun son model arabasýyla,

Bu beyaz iki katlý eve býrakýlmýþ.

.

105 numaradaki Ayla Haným’ýn,

Suratý daima asýk hiç gülmüyor.

Gelinin sözüne kanýp oðlunun,

Onu buraya mahkum ettiði günden beri,

Aðzýný bir türlü býçak açmýyor.

102 numaradaki   Fatma Nine,

Elinde   tesbihi   sabýr çekiyor.

Yirmi yýldýr dört duvar arasýnda,

Onu buraya terk eden kýzýndan sonra,

Gerçek dostu    bulmuþ görünüyor.

Huzur evleri gerçekten huzurlu mudur

Yoksa insanlýðýn  intihar ettiði bir çukur mudur

Nasýl bakarsan öyle görürsün

Biraz vicdanýn varsa sen de düþünürsün

Hayýrlý evlat   olasýn ki hayýr göresin

Sen de sonunda hayýrla baþ tacý edilesin