Geçenlerde bir cafe de, yan masada tartýþan gençlerden biri diðerine “bu münakaþaya son verelim, çünkü sende hoþgörünün zerresi yok” diyordu.
Eski Türkçesi müsamaha, dilimize yerleþmiþ Fransýzcasý tolerans olan hoþ görü deyimi üzerinde biraz kafa yordum. Sonra eve dönüp felsefe sözlüðüne baktýðýmda orada aynen þöyle diyordu. “Kendi düþünce ve inançlarýna karþýt bulunan düþünce ve inançlara katlanma.” Ama dikkat ederseniz, kabul etme demiyor.
Yirmi birinci asra girmemize raðmen hoþgörüsüzlük daha ziyade inanç üzerine. Gerek ülkemizde, gerekse dünyanýn çeþitli yerlerinde bu konuda kavgalar ne yazýk ki hala sürüyor. Herkes karþýsýndaki ile ayný þekilde düþünmeye mecbur olmadýðýna göre bu biraz da saygý kapsamýna giriyor. Saygý da tabii ki tek taraflý olmayacaðýna göre sen bekiyorsan tabii ki karþýndaki de bekleyecektir. Uzlaþmazlýðý kaba kuvvete dökmek ise ilkelliktir ve asla çözüm olamaz.
Ayný inanca mensup olmamak suç deðildir. Karþý olduðun inancý suçlamak suçtur. Bu konuda yorum yapmamýn nedeni, coðrafyamýzýn hemen yanýnda yaþanan Müslüman Musevi çatýþmasý. Her gün onca insanýn ölmesi neyin çözümü olabilir ki? Ayrýca, gazete sayfalarýna göz atarsanýz yurdumuzda hoþgörüsüzlüðün her alanda yaþandýðýný görebilirsiniz. Bence bunun bir diðer nedeni de, geçim sýkýntýsýyla gerilen sinirlerin yarattýðý ruh hali. Caddede yanýmdan geçen insanlarý kritik ediyorum, suratlar asýk yumruklar sýkýlý. Sanki herkes sýkýntýnýn sorumlusu karþýsýndakini sanýyor.
Þunu iyi bilmek gerekir ki, hoþgörü sadece þiddeti engelleyen yatýþtýrýcý bir ilaç olabilir. Ama hastalýðý asla iyi etmez. Hoþgörülü günler dilerim sevgili dostlar.