YARIM KALAN HAYAT

Ýþte ,yine ayný ses kulaklarýnda yankýlanýyordu. Duymak istemiyordu artýk , her gece ayný saatte kendisini  uyandýran   içini acýtan bu  sesi.

    Yardým  etttt,Yardým et!

Yataðýnda bir oraya bir buraya  döndü.Sesi duymamak için kulaklarýný yastýkla kapattý ama olmadý.Ses daha çok yükseldi.

Yardým  ettt ,

Baþucundaki lambanýn düðmesine dokundu.Oda bir anda aydýnlanýnca biraz rahatladý.Yataðýnda oturdu.Dili damaðý kurumuþtu..Komidinin  üzerindeki suya uzandý ,bir yudum içti.Saat gecenin üç buçuðuydu .

Yataktan kalktý  ,kalkarken de sersemledi ,düþmemek için yataðýn kenarýna tutundu. Duyduðu sesin etkisiyle iyice bunalmýþtý,yüzündeki terleri elinin tersiyle sildi..Odanýn penceresine yaklaþtý.Pencereyi araladý.Ortalýk derin bir sessizlik içindeydi.Bütün gece uykusuz kalan sokak lambalarýnýn ýþýklarý arada bir gözlerini kapatýrcasýna azalýyor,sonra tekrar  birkaç titremeyle çoðalýyordu.

   Dýþarýyý seyredenken apartmana yakýn olan sokak lambasýnýn altýnda birden  bir gölgenin  belirdiðini gördü. Ürktü, gözlerini kaçýrmak istedi ama insanoðlunun doðuþtan getirdiði gizemli  þeylere olan merak  onda da vardý. Bu duyguyla, kendine cesaret vererek perdenin arkasýndan gölgeyi izlemeye baþladý . Gölge iyice görünür hale geldi.Ýþte kollar ,iþte zayýf bacaklar ,iþte solgun küçük bir yüz.Ufak tefek oluþundan bunun bir çocuk olduðunu anlamak zor olmadý. Gölge baþýný yukarýya kaldýrdý ve gözlerini yazarýn penceresine dikti . Sanki yazar  tarafýndan  izlendiðini biliyordu. Yazar gecenin ürkütücü  karanlýðýnda sokaktaki bu çocuðu görünce tedirgin oldu. Çocuða seslenmek ya da seslenmemek konusunda kararsýz kaldý .Küçük bir çocuðun kendisine ne zararý dokunabilirdi ki?Çocuða bu saatte  dýþarýda ne yaptýðýný sormalýydý . Pencereden kafasýný çýkardý .Tam aðzýný açýp seslenecekken ,çocuk  :

Yardým etttt,yardým et!, diye baðýrdý.

Yazar irkildi  ,her gece duyduðu ses bu sesti ,bu çocuk sesiydi. Heyecanlandý  ,  üstünü deðiþtirmeden ,pijamalarýyla apar topar aþaðýya indi.Çocuðun derdini anlamak ve ona yardým etmek istiyordu.Sokak lambasýnýn yanýna geldiðinde çocuðun yürümeye baþladýðýný gördü.Çocuk ona eliyle gel iþareti yapýyor ve adýmlarýný sýklaþtýrýyordu.Üstü baþý toz içinde olan bu çocuk  yürüdükçe etrafý  da bir toz duman  kaplýyordu.Yazar  bir yandan tozdan dolayý kesik kesik öksürüyor ,bir yandan da  çocuðu kaybetmemek için hýzlanýyordu.Sonra  çocuk koþmaya baþladý o da arkasýndan.

Çocuk ve yazar uzun , karanlýk yollardan geçtiler.Yazar korkuyla   çocuðu izlerken karanlýk sokaklardaki   mavi numaralarý aklýnda tutmaya çalýþýyordu.Zihninde geri dönerken hangi yolu takip edeceðinin haritasýn çiziyordu.  Bir  üç beþ     otuz dört …Evet  otuz dördüncü sokakta   çocuk durdu .Sokaðýn sonundaki  bir kutuyu andýran küçük eve yaklaþtý ,kapýyý iterek içeri  girdi. Tabiii yazar da  onu takip etti..

 Girdikleri ev tek odadan ibaretti ..Evin içinde loþ bir ýþýk vardý.Ortadaki masanýn üzerindeki tek mumdu bu  ýþýðýn  kaynaðý. Çocuk  hiç konuþmadan masaya yaklaþtý  masanýn üzerinde duran kýrmýzý kaplý defteri aldý Yüksek sesle okumaya  baþladý .

Güneþin kavurduðu  bir yaz gününde parktaki havuzda  serinleyen Ahmet,Hasan ,Ali …..

Bu hikaye yazara çok tanýdýk geldi .Çocuk tam otuz dördüncü sayfanýn sonunda yutkundu.Yazara döndü.Yardým ett,yardým ett,diye haykýrdý.Tutsak olmak istemiyorum,insanlarla tanýþmak onlarla dost olmak istiyorum,.Bu sözlerden sonra çocuk küçüldü ,küçüldü,bir damla mürekkebe dönerek  önündeki deftere damladý.

Yazar gördükleri karþýsýnda þok olmuþtu.Uzun süre kendine gelemedi.Masanýn üstündeki deftere yaklaþtý.Ona uzanýrken bir el defterin içinden çýkýp onun elini tuttu.Yazar direndi  kurtulmak istedi ama   kendisini deftere çeken bu elin kuvvetine  daha fazla dayanamadý..Bir  girdap içinde sürükleniyordu þimdi..

Zýrrrrrr

Bu sesle silkindi.Yataðýndaydý .Kan ter içinde kalmýþtý.Kendisini iþe gitme vakti geldiði  için uyandýran bu saat ziline hayatýnda  hiç bu kadar sevinmemiþti.

Çok þükür rüyaymýþ, bütün yaþadýklarým ,diye derin bir oh  çekti.

Sonra gördüðü rüyanýn ayrýntýlarýný düþündü. Çocuk,  otuz dördüncü sokak, yardým et  çýðlýklarý ve defter…

Hepsi bir biriyle baðlantýlý olmalýydý. Zihninde bütün bu gördüklerini  anlamlandýrmaya çalýþýrken sehpanýn üzerindeki bir  arkadaþýnýn kendisine armaðan ettiði ,   roman  gözüne iliþti.

Kitabýn önsözündeki   büyük puntolarla yazýlmýþ þu cümleler dikkatini çekti.

Bir  yazar için hikayeleri onun dünyaya getirdiði çocuklarýdýr. Yarým kalan her hikaye öksüz kalan bir çocuk gibidir .Okuyucuya ulaþmayan hikayelerdeki kahramanlar ruhsuz bedenlerdir. .Okuyucu onlara can verir.Hikayeler okuyucularýyla ölümsüzleþir.

 Yarým kalan hikaye, çocuk   iþte þimdi taþlar yerine oturdu dedi heyecanla  yazar.

           Evet,onun da yarým kalan bir hikayesi vardý,trafik kazasýnda yitirdiði eþi ve çocuðuyla ,yarým kalan hayatý gibi.Sevdiklerini kaybetmenin acýsýyla yeni baþladýðý hikayesini apar topar tavan arasýna kaldýrmýþ bir daha da onun  yüzüne bakmamýþtý. Toparlandýðýnda ise o tavan arasýndaki yedi yaþýndaki çocuðun    hikayesini  unutup gitmiþti. Üzerine pek  çok öykü yazmýþ  ama hiç birinde bu çocuk kahramana yer vermemiþti.

Hemen tavan arasýna koþtu. Bir köþeye fýrlattýðý üzeri toz tabakasýndan görünmez olmuþ defteri aldý.Açtý 

Güneþin kavurduðu  bir yaz gününde parkta ki havuzda  serinleyen Ahmet,Hasan ,Ali …..

Okudu   ,okudu ..Otuz dördüncü sayfada  hikaye yarým  kalmýþtý  ve sayfanýn ortasýnda kocaman bir mürekkep lekesi vardý.Yazar defteri baðrýna bastý.

Sana yardým edeceðim Hasan, seni esaretten kurtaracaðým ,dedi.Defterini aldý ve   çalýþma odasýna götürdü.Kalemini  mürekkebini de hazýrladý hikayesini tamamlamak için.

O gece    rüyasýnda bir çocuk ona  gülümseyerek teþekkür ediyordu.