Kaldýrýmdaki çocuk derlerdi bana. Ne zaman bir þeye sinirlensem bulunduðum ortamdan uzaklaþýr, bir kaldýrýma oturup geleni gideni izlerdim. Yüzümde çocuksu bir sevinç ve hüzün olurdu. Her þeye hasret yaþadým. Yalnýzlýðý sevdiðimden pek dostum olmadý. Kimselere güvenemedim. Nadir güler çoðu kez yalnýz aðlardým. Akraba ziyaretlerine gitmekten nefret etmeye baþladým. Gördüklerim hiç hoþ deðildi. Çocuklar sürekli aðlýyor. Koca eþine þiddet uyguluyordu. Öyle zalimdi ki hayat. Þiddete raðmen, çocuklarý ve her þeye raðmen sevdikleri adamlardan vazgeçemiyorlardý. Anadolu'nun biçare analarý! Çok þey gördüm. Þahit oldum görmezden gelerek. Elimden bir þey gelmedi. Çocuktum dayak yemekten korkuyordum. Ya beni de döverlerse diye. Þansým yoktu aðlamaktan baþka. Yýllar geçtikçe büyüdüm. Deðiþen hiçbir þey yoktu. Ben yine ayný benim. Þiddet yine ayný þiddetti. Boyut deðiþtirdikleri de oluyordu kimi zaman. Kýskançlýðýn getirdiði ölüm gibi...

Anýlar ki, hayatýmýzda nostalji bir taslak gibidir. Her sayfada ayrý dert keder, nadir rastlanýrdý tebessüme. Hüzünse yakamýzý býrakacak gibi deðildi. Önce çocukluðumu gömdüm tarihin derin sayfalarýna. Sonraysa yýllarý bir bir... Soranlara hep ayný cevabý veriyorum. ‘'Kaldýrýmdaki Çocuk'' öldü. Önceden kaldýrýmdaki çocuk dendiklerinde ben gelirdim akýllara. Þimdiyse kaldýrýmda çürümüþ beþer et parçalarý gelir akýllara. Deðiþen bir þey yok aslýnda. Ölenler kaldýrýmdaki çocuklar. Þiddetlerin ardý arkasý kesilmiyor. Kaldýrýmdaki çocuklar ölmeye mahkûmdur. Önce birimiz öldü. Sonraysa hepimiz. Hepimizin baþý sað olsun

 Not: Kaldýrýmdaki Çocuk