Online Üye
Online Ziyaretçi
“Şehitler tepesi boş değil / Biri var bekliyor / Ve bir göğüs, nefes almak için / Rüzgâr bekliyor.” diye haykıran şair; Bayrak Şairi, Arif Nihat ASYA… Bir bayrak rüzgâr bekliyor. Ve mezarı başında bir avuç insan vefasını sunuyor Bayrak Şairi'ne. Üniversite sınavına hazırlanan öğrencilerin ezberindedir “Bayrak Şairi”miz ibaresi… Başka hiçbir şey yok ona dair, hiçbir iz yok onu yâd etmemize gerek duyulan, hiçbir nişane yok onu hatırlatan! Ki toplumunda onu yad etme gibi bir derdi yok. “Bu Tarz Benim, Evlen Benimle, Aileler Yarışıyor” gibi kültür düzeyi yüksek, sanat değeri fazla ve magazin yönü çok meşguliyetlerden zaman kalmıyor!
Arif Nihat ASYA, Bayrak Şairi diye tanındı, bilindi. Bundan öte paye mi var bir şair için. Bundan ziyade nam u nişane mi var bu âlemde sahiden şair olan için. Ölümünün 40. yılı... 5 Ocak 1975’te vefat etti Arif Nihat ASYA, haberiniz var mıydı, bilir miydiniz 5 Ocak’ı? Hem Noel Baba gibi yabancı değil, bizden biri, tanıyor muydunuz? Arif Nihat’ı bileni görmedim aynı bayrak altında yaşarken, Şeb-i Arus’u hatırlayan kalabalık mı kalabalık bir topluluğu da görmedim ülkem vitrinleri çam ağacı ile süslüyken!
Mezarının başında mütevazı ve küçük bir güruh tarafından yâd edildi. Bayrak Şairimiz mezarında 'bir bayrak rüzgâr bekliyor' dercesine dualarınızı bekliyor. Televizyonlarda geçti mi haberi görmedim, gazetelerde kısacık bir haber metni olarak yer aldı; açık mı açık bir manken kızımızın fotoğrafının altında!
Arif Nihat, 3 yaşında babasını kaybetti, yetim kaldı. Annesi başkasıyla evlendi. Dedesi annesinin onca gözyaşına rağmen Arif Nihat’ı vermedi ona. Belki de Türk şiirinde anne üzerine en fazla şiir yazanlardan birisi de Arif Nihat’tır bu yüzden. Sonra öksüz kaldı. Bir şiirinde buna işaret etmişti naçizane ama duyan olmuş muydu acep?
“Hastalık,
sevgisizlik, öksüzlük... / Neler
geçirdim ben! / Çıkabilseydi bir
"güzel" diyecek / Güzelleşirdim ben!” Halası baktı ona öksüzlüğünde
ve yetimliğinde. İçinde büyüttüğü özlem
ile dizelere döktü hissiyatını.
“Onlar, almakta parsadan hisse / Bize kalmakta kıssadan hisse!” diye
yazmıştı. Herkesin parsa peşinde koştuğu
bugünlere ne de güzel işaret etmiş şairce! Kimi vatan toprağı üzerine
laga luga yaparken, kimileri şehit düşüyor gözü kara bir şekilde. Kimi çalıp
çırparken devlet malı deniz yemeyen domuz saçmalığınca, kimileri de 'Devlete aittir, milletin malıdır.' diye elini sürmez.
Necip Fazıl demişti ya “Oluklar çift; birinden nur akar; birinden
kir.” Arif Nihat ASYA, nur akan tarafı temsil ediyordu. O inançlı ve
milliyetçi bir adamdı.
Ninesi ve sonra dedesi vefat edince ona halası bakmaya çalışır; yokluk içinde kalır. Bu yoklukta okuldan alınır doğal olarak, oysa dedesinin vasiyeti vardır 'Torunumu mutlaka okutun!' diye. Halası dayanamaz Arif Nihat’ın ağlamalarına ve yatılı okula kaydını yaptırır bir ara. Devlet eliyle okur küçük Arif Nihat, kimsesiz Arif Nihat… Ailesiz bir şekilde Anadolu’da 11 sene okudu. Belki de şairliğinin en keskin dönemlerinin temelleri atılıyordu bu yalnızlıkta.
İki kez evlendi. Öğretmenlik yaptı. Milletvekili oldu sonra! Arif Nihat Asya, yazın yaşamında neler yaptığını bakınız nasıl yazdı: “Vurgunculuk yapmadım, soygunculuk yapmadım. Muhalefette; memlekete fayda gördüm, muhalefet yaptım. Boyuna yazmak kolay iş değildir; imla yanlışı da cümle yanlışı da yapmış olabilirim; lakin yalan haber vermedim, yalan mazbata yapmadım. Tesir yaptığım olmadı değil. Fakat tazyik yaptığımı gören yoktur. Devletin memuru oldum; bir partinin memurluğunu yapmadım. Grupların çıkarı için maddeler düzmek aklımdan geçmedi. Alnımın akı ve şerefimle köşemde baş başa kaldım ve göğsümü gere gere, alnımı aça aça muhalefet yaptım.
Hakk’ı
dinledim, yanlışlarımdan dönmesini bildim, ağzımdan çıktı diye manasız inat
yapmadım. Millete hizmeti şeref bildim. Şahsa kölelik yapmadım. Ve dil
yalancılığı da, kalem yalancılığı da yapmadım. Belki dalgınlıklarım,
ihtiyatsızlıklarım oldu. Çok şükür ki madrabazlık, kurnazlık, düzenbazlık
yapmadım. ‘Şunu yapmadın, bunu yapmadın, o halde ne yaptın’ diye sorarsanız;
cezasını, kazasını, ezasını da düşünerek muhalefet yaptım.” Er kişilere
duyurulur.
Bayrak şiirini yazdığı 5 Ocak günü, 1975 yılında Ankara’da öldü. Mehter marşıyla defnedildi. O bir ülkücüydü, o bir milliyetçiydi, o samimi bir Müslüman'dı. Peygamber efendimiz için yazmış olduğu naatta geçen şu dizelere bakın bir zahmet:
“Gel, ey Muhammed, bahardır. / Dudaklar ardında saklı / Âminlerimiz vardır! / Hacdan döner gibi gel; / Miraç’tan iner gibi gel; / Bekliyoruz yıllardır!” Ve o bir şairdi.
Bir gariptir benim memleketim bir tuhaftır.
“Tarihim,
şerefim, şiirim, her şeyim;
Yeryüzünde yer
beğen
Nereye dikilmek
istersen
Söyle, seni oraya dikeyim!” Bayrak şiirinin bu son dörtlüğü emperyalist mesaj içerdiği için sansüre uğradığında “Elleri kırılsın, elleri kırılsın” diye bedduada bulunmuştur Arif Nihat. Ülkemin garipliğini ve tuhaflığını bunun üzerine söyledim. Ayrıca “Ey mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü...” dizesindeki ‘kızıl’ sözcüğünden dolayı komünistlikle suçlayanlar dahi olmuştur. Bu kadar olur işte! Bu memleketin gerçek severleri her türlü ithama, kıyıma ve zulme uğrarken bazı şeylerin aslına ve layığına rücu etmesi için daha ne kadar bekleyeceğiz? Va esefa!
Bayrak Şairimizi rahmetle anıyorum.
“Dağlar lisana
geldi, gökler lisana geldi;
Şerh oldu Mesnevî’den yıldızların kelâmı.
Şeffaf mavinizden
abdest alıp el açtım
Artık yakındayım,
ey gökler, duyun duamı!”