Sıralanır umutlar
gökteki kuşlar gibi
İnsandır hayallerini
hep kendisi ile taşır
Tutuna bilmek yaşamın
kıyısından
Bulutların ne
taşıdığı bilinmez
Bilinmez yürekteki
yaralar
Bana tınısını
söyler misin hayatın
Öğrenmeden saya bilmek
sevgilinin adımlarını
Kalem tutar
eller tanık olur sabahın esintisine
Toparlanır düşüncelerimiz ufukta görününce
umut
Tezel den abartılı söylemlerden geçilir
Söylemek yada
söylememek
Belki kapıda
görünür göz aydınlığımız
Öpünce analarımızın
o pak elinden
Kopsa da kıyamet elimizdeki hüzünlü
güller
Doğrulur kelimeler
doğurur sancılı analar
Ayıp kelimelere
utanır kitaplar
Kılavuzunu kaybedince
beden
Sayılır dakikalar
saniyeler utanmadan
Bir şey
demeli insan şu dünyaya
Mesela; insan demeli özgürlük demeli
Kınından sıyrılır sivri
sözler
Sahibini arar durur tan vakti
Bir kalem ki
bir kurşun sevgilinin gözleri
Saymayı unuturuz belki nazar değmesin
umutlarımıza
Doğrul insanlık doğur sancılı analar
müslüm tekaltun