Kardelen büyütürdün daðlarýnýn karýnda

Har olurdu gözlerim gözlerine deðince

Ne güzel düþ örerdin ince parmaklarýnda

Bütün salkým söðütler baþlarýný eðince

Sular bizim olurdu daðlar bizim olurdu

Rengarenk çiçek açan baðlar bizim olurdu

Uzayýnca saçlarýn yollar elinden tuttu

Ansýzýn binip gittin zaman tayyaresine

Neden meftun yürekler birbirini unuttu

Neden sevda kapýldý hayatýn haresine

Sandým ki biz Leyla’nýn Mecnun’un yorganýyýz

Biz umudun nefesi sevdanýn sol yanýyýz

Nedamet gölgesinde þimdi hasta bir kuþum
Kanadýmý kaldýrsam gökte ýþýk tükenmiþ

Buðulu bir hatýra; ne varmýþ ne yokmuþum

Her türkü biraz benmiþ her þiir biraz senmiþ

Bu masalýn anlamý ne Yusuf ne Züleyha

Öldürdüðümüz kuþlar uçar mý hiç bir daha

Gözlerin bir þiirde hatýra kalsýn bana

Cemre düþene kadar alma sýcaklýðýný

Bir ölüm bir ayrýlýk aðýr gelir insana

Hele bir de umuttan çekeceksen týðýný

Sönecektir göðümde bil ki o an yýldýzlar

Karanlýk hükmedecek gayrý mahþere kadar

Çocuk çoktan uyudu masalýmýz bitti bak

Kapatýp üzerini bu rüyadan çýkalým

Kalmasýn burcumuzda ne alamet ne bayrak

Zamana diktiðimiz kuleleri yýkalým

Elma þekeri gibi çocuklarýn elinde

Ve kalsýn eski masal annelerin dilinde