Online Üye
Online Ziyaretçi
Beynimiz hiç boş kalmaz çoğunlukla yalnız kaldığımızda düşünürüz. Ben en çok "hayata dair" düşünürüm
Mesela Toprak, su hava... Bu üçlüden biri olmazsa yaşam olur muydu?... Mümkün mü?
Mesela toprak!
Tüm canlıların beslenmelerinin ana kaynağı toprak. Bitkiler, hayvanlar ve insanlar topraktan gıdalarını alıyorlar.
Toprak olmasaydı bitkiler olur muydu?
Bitkiler olmayınca doğal olarak insan ve hayvanlar da olmazdı yeryüzünde.
Genel olarak toprağa bağlı bir düzen var yaşamda.
Ömrünü tamamlayan canlıları (ölülerimizi) zaman içinde ısı ve nem faktörüyle çürüyüp toprağa karışmasını sağlayan yine toprağın kendisidir.
Toprağın olmaması halinde (canlıların yaşamasının mümkün olmayacağını biliyoruz ama yine de) ölülerimizi ne yapardık? Hintlilerin yakıp Ganj nehrine atmaları aklımıza gelse de bize uygun değil.
Toprak, yaşam bağımız...
Onun dilinden anlamak lazım
İçinde toprak olan ürünler üreticisine çok kazandırır örneğin: tuğla, kiremit, çimento ve inşaat işleri.
Cömertlikte toprak simgedir, bir ekersin bin verir.
Emeği ifade eder, bakarsan bağ olur, bakmazsan dağ...
Sadakat topraktadır, yapılanın karşılığı fazlasıyla verir.
Son iki senelik zaman diliminde yaşanmış bir olay:
Memleketlerinin yaylalarında yazları serinliklerden faydalanmak amacıyla bahçeli bir konut alırlar. İlk sene kendi zevklerine göre tadilatlar yaparlar. Meyve ağaçları olan bahçe, kum ve çimento artıklarıyla dolmuştur.
Toprak sevgisinin getirdiği bir hevesle domates, biber, patlıcan fasulye dikerler bahçelerine. Bol bol sularlar. Yaz sonuna kadar tane ile sayılabilen 3-5 adet domates biber fasulye alsalar da patlıcan olmaz.
Sonra düşünürler, neden olmadı diye...
Çölde çiçek bitmediğine göre kumda da sebze olmazdı.
İlkbaharın ilk aylarında bahçedeki kum boşaltılır yerine birkaç traktör bahçe toprağı döktürülür. Üzerine de iki traktör dolusu, yanmış hayvan gübresi yayılır. Yağan yağmurlarla gübre ile toprak birbirine iyice karışır.
Nisan sonlarında oluşturulan tavalara fasulye, biber, patlıcan, domates ve kabak ile salatalık fideleri dikerler.
Gübreli topraktan boy gösterip iştahla büyüme istidadı gösteren fidelerin seyrindeki keyfi tahmin edersiniz.
Domatesleri toplarken:
- Geçen sene hiç olmamıştı ama bu sene maşaAllah'ı var dedikten sonra sanki bir ses işitti:
- Geçen sene bana ne vermiştin ki ne istersin ablam. Ama bu sene ihtiyacım olan toprak ve gübre vererek su ile ihtiyacımı karşılıyorsun. Sen bana ne kadar, ben sana o kadar...
Bu toprağın sesi olmalıydı diye düşünerek işine devam etti.
O kadar boldu ki ürün, komşusu hastalanmış, bir büyük poşet domates biber patlıcan ve kabak ile ziyarete gidiyordu.
Arkadaşının eşi vefat etmiş, yine aynı poşetle taziyeye gidiyordu.
Bayram ziyaretlerinde de aynı sebze poşetleri...
Bunlar karşılığında aldığı övgüler yetiyordu ona...
İşte böyle,
Toprakla dostluk...
Halk ozanı Aşık Veysel'in çok sevdiğim şiirini paylaşmak istiyorum:
Dost dost diye nicesine sarıldım,
Benim sadık yarim kara topraktır.
Beyhude dolandım boşa yoruldum,
Benim sadık yarim kara topraktır.
Nice güzellere bağlandım kaldım,
Ne bir vefa gördüm ne fayda buldum,
Her türlü isteğimi topraktan aldım,
Benim sadık yarim kara topraktır.
Koyun verdi kuzu verdi süt verdi,
Yemek verdi ekmek verdi et verdi,
Kazma ile dövmeyince kıt verdi,
Benim sadık yarim kara topraktır.
Karnın yardım kazma ile bel ile,
Yüzün yırttım tırnak ile el ile,
Yine beni karşıladı gül ile,
Benim sadık yarim kara topraktır.
Dileğin var ise iste Allah'tan ,
Almak için uzak gitme topraktan ,
Cömertlik toprağa verilmiş Hak'tan,
Benim sadık yarim kara topraktır.
AŞIK VEYSEL
Selam ve sevgiler hepinize...
Yurdagül Alkan.