Olaylarýn gidiþatý hiç mi hiç elimizde deðil. Geçtiðimiz bayram da az sýkýcý ve sýkýntýlý geçmedi deðiþ doðrusu. Ýlk günün coþkusu buruk bir acýya çevirdi seyrini.

Gelen telefonun ardýndan oldukça sarsýldýk. Bir gün evvel ebediyete intikal etmiþ bir yakýnýmýzýn haberi hepimizin suratlarýnýn düþmesine sebep oldu. Nasýl olmasýn ki… Daha þunun þurasýnda bir hafta evvel sohbet edip, dertleþmiþtik telefonda peþi sýra tüm aile üyeleri üstelik. Bayram zehir oldu gibi bencilce bir laf sarf etmeyeceðim. Zira en acýsý deðil mi hayatta ölümle yüzleþmek. Hem de nasýl…

Hele ki ardý ardýna verilen kayýplar da oldu mu demoralize olmak bir yandan daha da yakýn hissediyor insan kendini, bekleyen o muðlâk ama son yolculuða.

Bir anda vücut iflas edebiliyor ve býrakýp yakýnlarýný çýkýyor o mecburi yolculuða.

Beklenmedik ölümler ayrý yýkým yaratýrken ýstýrap dolu bir hastalýðýn neticesinde adým adým yaklaþmak ölüme ayrý yýkýcý.

Ve eli kolu baðlý, çaresizlik içersinde tanýklýk etmek.

Her ne kadar düþünmemeye çalýþsam da ürkmüyorum desem yalan olur.

Bayramýn kalan iki günü üzüntü yüklüydü yüreklerimiz. Tam kendimize geleceðiz derken bayram ertesi iþ gününün sabahýnda kapý çaldý.

Kapýyý çalan sevgili komþumuz, gönül insaný A. Amca.

Kýz kardeþiyle beraber yaþayan ve ellerinde büyüdüðüm yadigâr, vefa dolu o mükemmel insanlar. Ne yazýk ki M. Teyze ki onun kýz kardeþi son üç yýldýr yataða baðýmlý. Doðrusu birçok hastalýktan muzdarip. Sabahýn bir vakti onu kapýda görünce bir telaþ sardý bizleri.

-Aman Allahým, kötü bir haber mi yine, demeye kalmadan elinde tuttuðu ve özenle ambalajlanmýþ paketi uzattý.

-Mutlu bayramlar, demeye kalmadý ki biz yine de sorduk:

-Görmeyeli, iyisiniz deðil mi?

Buruktu A. Amca ve gözleri dolu dolu anlatmaya baþladý. Ama biz öncesinde yine de lafý aldýk aðzýndan. O ve tonton kýz kardeþi saðlýk sýhhat bakýmýndan afiyetteymiþ.

-Sormayýn, dedi.

-Sormayýn, neler geldi baþýma.

Bayramdan bir hafta önce gelen bir telefon neticesi bazý kiþisel sorular sorulmuþ þahsýna. Ve telefonlarýn ardý arkasý kesilmemiþ. Ýkinci ya da üçüncü telefonda, arayan þahýs kendini emniyet mensubu olarak tanýtmýþ ve bu sefer bankadaki mevduatý hakkýnda bazý sorular sormuþ. Akabinde de parayý bankadan çekmesi gerektiði talimatýný vermiþ.

Buraya kadar her þey iyi hoþ da, ya sonrasý demeye kalmadýk ki…

-Çektim, dedi A. Amca.

Ve telefondaki þahýs son bir talimat daha vermiþ.

-Parayý çek ve bize teslim et. Biz senin adýna baþka bir bankada hesap açacaðýz.

Aðzýmýz açýk dinlerken demez mi:

-Ýki iyi giyimli adamla buluþtum ve parayý onlara teslim ettim.

Periþan bir haldeydi o gün. Yaþlar eþliðinde anlatýrken baþýna gelenleri yine çaresizlik bükmüþtü belimizi.

Bu dolandýrýcý çetesinin ilk vukuatý da deðilmiþ üstelik. Çoluk çocuðu olmayan ve ilerlemiþ yaþtaki insanlarý tuzaða düþüren bir çete ve üstelik polisin izini sürdüðü.

Adamcaðýzýn da aklýna gelmemiþ bu denli inandýrýcý konuþan insanlarýn dolandýrýcý olduðu.

Dýþarýdan birinin ilk izlenimini kolayca tahmin edebiliyorum. Þüphesiz ilk tepkisi:

-Bu kadar da saf mý olunur, olacaktýr.

Vereceðim cevap ise; onlarýn yani iki kardeþin neslinin son türü olduðu.

Çocukluðumdan beri tanýdýðým bir aile zira. Ne bir kýrýcý söz duymuþumdur onlardan ne de haddi hesabý olmayan gürültümüze istinaden tek bir þikâyet. Az top koþturmamýþýzdýr evde. Az yaramaz deðildim hani. Bina baþlarýna yýkýlsa, gelip baþýmý severlerdi.

Ýlk gençlik yýllarýmda ise öz teyzem ve öz amcam kadar yakýn dert ortaklarým.

Kötülüðün, nefretin, yalanýn ve þiddetin uðramadýðý bir hane içinde meleklerin yaþadýðý.

Kayýplara karýþan paranýn meblaðsýný duyunca ayrý üzüldük. Düþünsenize bu yaþta ellerinde biriktirdikleri ve bir köþede sakladýklarý tek varlýklarý.

Daha fazla üzmemek için fazla detaya girmedik o gün. En son dediðine göre, açýlan kamu davasýnda emniyet ve adliye gerekli incelemeyi baþlatmýþ.

Bu üzüntü bir yanda kendine yönelttiði suçlama bir yanda içim ayrý burkuldu o gün.

-Ah, dedi inerken merdivenlerden.

-Nasýl kandým, nasýl inandým?

Ne yazýk ki pek çok insan da suçlamakta A. Amcayý. Ortadaki tek suçsuz insaný üstelik. Tek hatasý inanmak ve güvenmek olan ve herkesi kendi gibi bilen A. Amca.

Ardýndan kapýyý kapattýktan sonra derin bir iç geçirdim. Zira pek farklý deðilim ondan. Nerede inanýlmayacak, güvenilmeyecek insan varsa ya ben gider bulurum ya da onlar beni bulur.

Hele ki kendini suçlamasý o kadar içime dokunmuþtu ki. Dürüst ve düzgün bir insan olmanýn karþýlýðý bu mu olmalýydý. Yaþýna istinaden ayrýca sevgi ve saygý gösterilmesi gereken iki yaþlý insan ve tek suçlarý biriktirdikleri üç kuruþun ayyuka çýkmasý.

Hey gidi para hey. Sen nelere kadirsin.

Aslýnda o kâðýt parçasýný suçlamak da akýl karý deðil. Ya kafalarý yalan dolandan baþka bir þeye çalýþmayan bu hýrsýzlara ne demeli…

Ýki gün sonra, televizyonda haberlere konuk oldu bizim tontonlar. Nasýl da heyecanlý heyecanlý anlatýyordu baþýndan geçenleri. Medet umuyordu adeta ve çekimde bile tutamadý yaþlarýný. Hala suçluyordu kendini. Ve ne yazýk ki halen de suçlamakta.

Sonuç ne mi oldu…

Yorgan gitti kavga bitti. Gerçi dava sürüyor ama ömürlerinden ömür gitti onlarýn.

Ben ise hala avutuyorum kendimi:

-Ya, onlarýn canýna kast etseydiler…

Bir kez daha anladým ki; bu düzenekte temiz kalpli ve iyi niyetli olanlara yer yok. Olsa bile; her daim üzülmeye ve suçlanmaya odaklý yaþýyorlar. Diðer yandan, halen böylesi güzel yürekli insanlarýn olup, inançlarýný yitirmemeleri de ümit vaat ediyor doðrusu yaþanan onca kire pasa raðmen…