Selam verdim, gittim oturdum bir sandalyeye

Biri hoþ geldin dedi, kalktý geldi yanýma

Çay içtik kahve içtik, baþladýk bir sohbete,

Bir baktým herkes gelmiþ, yazýk oldu parama.

Fakir neyse’ de, zengin’ de vardý içlerinde

Deste, deste paralar olur’ da, ceplerinde

Bir bardak çay ýsmarlamazlar, hiçbir fakire

Mezar görsün boþ’ mu diye bakarlar mezara.

Dost bilmez ahbap ne bilmez kendi haliyle

Nedense yaþar durur bu gibiler evinde

Belki para ister diye, konuþmazlar kimseyle

Dost meclisinde çok kez sarýlýrlar yalana.

Neyse oturduk, birkaç laf ettik onlarla

Bazen siyasetten bazen yokluktan çoklukla

Laf lafý açtý baktým duyan gelmiþ yanýma

Ve herkes gitti, hesap ödemek kaldý bana.

Bir de, canýmý sýkan bir þey oldu otururken

Demesin’ mi bir adam, sen’ de kimsin kalkarken

Oysa ben kendimden bahsetmiþtim, çay içerken

Kýzmak istedim kýzamadým zor geldi bana.

Ne zormuþ meðersem cahile laf anlatmasý

Her sözün altýn olsa, sanýr laf salatasý

Bilmez’ ki düþünmez’ ki o, kendi çam yarmasý

O köyünün muhtarýna inanmýþ bir defa.

Neyse masadan kalkma vakti geldi nihayet

Öðrendim’ ki halk içinde, kötüydü vaziyet

Bir günde dinledim, onlardan bol, bol þikâyet

Kalksam’ da yine de üzüldüm, halkýn adýna.

03 Aðustos 2014-08-03

Ahmet Yüksel Þanlý er

Antalya