BÝLMÝYORSUN..

Bilmiyorsun hiç, Bana býraktýðýn hangi dehlizli yola girsem, Sonu acý bir matemle kaldýðýmý, Ýntihar eden hayallerimin, olmayan diriliþiyle yandýðýmý..

Bilmiyorsun sevdiðim, Çalýnmýþ sevinçlerimin muallak raflarda tozlandýðýný.. Geçmiþin geçmeyen sancýsýna, ne çok mezar kazdým da, Topraðý bol olmadý hiç.. Öldüremedim hiçbir aný, Ansýzýn karþýma çýkan arta kalan yanlarý.. Sevda iklimin buðusunda Ramak kalan vuslatýmýn tekmiline yalýnayak düþerken, Sarp kayalarýn dibine vurulmuþluðumu, Karanlýk mahzenlerde savruluþumu, Susmalarý suspus edip, Kilitli sandýklara kaldýrýþýmý bilmiyorsun..

Duymuyorsun, Býraktýðýn Kýrýlmýþlýklarýn üstünden geçerken, Yürek zelzelesinden saðýr kalan kulaklarýmý.. Gözyaþý nehrimin kuruttuðu, Çorak topraðýndaki dikenli bahçelerine hiç dokunmadýn. Tevili olmayan devrik cümlelerimin ortasýnda kalmadýn hiç.. Denizin hýrçýnlýðýna, hýrçýnlýðýmý ekleyip Ne çok boðmak istedim bendeki seni..

Bilmiyorsun ki, Þehrin her sokak baþýnda sen çýkarsýn diye beklediðimi, Bu þehirde üþürken senli libasýmý giydiðimi, Mevsimlerden “hasret “ diye bilip Saatlerin bizi “aþk” diye geçtiðini Neyse.. Sen hiçbirini bilmedin..

Gece katran misali, Ve artýk fazlasýyla yoksun Yürek þehrim üryan, yok hiçbir senli giysisi.. Yine bilmiyorsun..

Semra’m Öztekin