kahramanım'a
''Baba benide götür beyaz bulutların ardına'' diye ağlayan
yetim bir çocuktum...
babalar kız çocuklarının kahramanlarıdır hep,
kahramanın ölümü ise; bir çocuk için acının soğuk yüzüyle
ilk tanışmasıdır...
....
yıllar geçti unutmadım, unutamadım
kahramanım uzak diyarlara yolculuğa çıkmıştı,
kulağımda bir ses ''gitme baba''
kulağımda bir çığlık ''bizi bırakma'' diye
ağlayan bir annenin feryadıydı
yıllarca o sesler yankılandı
beynimin her bir hücresinde,
gökyüzüne her baktığımda
beyaz bulutları seyre dalardım
çünkü inanmıştım,
babam bizi bulutların arkasından izliyordu
çünkü çocuktum,
yetimliğin acısını duymayim diye
yıllarca kandırılmıştım,
ben ağlarsam;
kahramanımda ağlayacaktı
yağmurlar yağacaktı, şimşekler çakacaktı
etrafı kara bulutlar saracaktı
çocuktum işte
inanmıştım...
hiç ağlamadım...
Melike Melis
14 Eylül 2013
