"Yalnızlık kavramı bence yanında kimse olmaması değil, seni anlayabilen bir kişinin bile olmamasıdır." Düşünsenize çevreniz insan dolu ama hiç biri sizi anlamıyor, bunun yerine sizi anlayan sizi dinleyen size cesaret verebilen bir kaç kişi olsa? Emin olun ki binlerce kat daha iyi. Hayatımızı başkalarının küçük dünyaları küçük düşünceleri içine atma çabasından vazgeçip kendi dünyamızı yaratmayı öğrenmeliyiz, mutluluk başkalarına sığınmakla ne zaman gelmiş ki? yada geldiyse bile kaç gün kaç saat kaç saniye?
Benim hayatımda düşünmek için çok vaktim oldu, hepsini de düşünmekle doldurdum. "Şunu fark ettim ki; hayata sağından solundan önünden arkasından değilde tepesinden bakmayı öğrenmeliyiz." Hiç bir şey bilmesek bile bunu bilmeliyiz, çünkü hayat bunu sana öğretmeden geçmek bilmiyor. Ne kadar geç öğrenirsen o kadar güç hale geliyor.
Şuna eminim ki; kendini kaybedip dakikalarca saatlerce yastık yorgana sarılıp ağlayanınız olmuştur. Bazen çoğu şeye sahip olsanız bile, hepsinden vazgeçip tek bir şeye sahip olmak istemişsinizdir. Ama genel anlamda insanlar bunu düşündüğü zaman gözü kararmış olur vazgeçtikleri ile seçtiği şey arasında ki farkı kıyaslamaz, düşündüğü şeyi uygulamak için her şeyi göz ardı edebilirler. "Asıl mutsuzluk kazanmak uğruna kaybettiklerinden sonra gelendir" kendine hakim olamadığın oturup düşünmeden hareket ettiğin o anlardan sonra.
Nankörüz elimizde olanlarla yaşamayı değilde olmayanlarla üzülmeyi seçiyoruz.