Online Üye
Online Ziyaretçi
Kanadı kırık bir kuş
gibi;
Biraz mahzun,
Çoğu zaman da kederli.
Kim bilir, belki de boş
bir tablo;
İçinde bir ben,
Bir de kara gölgem.
Öyle ya,
Uzaktık hep;
Ben kendimle bir
başıma,
Sen ise himayende kim
varsa.
Ben bir kum tanesiydim,
Sen ise,
Çorak toprakların
güneşi.
Hep ama hep yalnız;
Senin gölgende bile.
Biraz umut kalmıştı,
geleceğe dair;
Çoktan yol verdim artık
Pembe düşlere.
Karanlık kaçınılmaz
artık,
Yaşananlar tek tanık.