hiç unutmam

            bi güz günüydü

            sabahýn ayazýnda,

            belimde ekmek çýkýsý

Celeptaþ’a taraf, Akmemedin peþinden

terkisine binmem için ýsrarý

babamýn ardým-sýra bakýþý

dönüp baksam görecekti,

                        aðladýðýmý

….

adým gibi eminim, dönüp baksam

            gözleri dolu dolu

Allah biliyor ya hiç ardýma bakamadým

gözümün önünde daha dün gibi

belki geri döndü o dakika

ama sanýrým

            peþim sýra geldi

yol boyunca,

ünlese seðirdip gidip sarýlacaðým

            sýmsýký

ne ben ardýma baktým,

ne ardýmdan çaðýran

oysa bize;

            baþý dik dutmak,

dönüp, geriye bakmamak,

sana verilen emeklere

            boþ vermemek,

ananýn-babanýn hakkýný

            helal etdirmek

onurlu olmak öðretilmiþti

ahval ve þerait ne olursa olsun

                        “onurlu”

biz de sadece

onurlu olduk

baþka hiç bir þeyimiz de olmadý zaten

ihtiyaç da duymadýk þükür

zaten bir daha da görmek nasip olmadý

            rahmetliyi

hala yanarým

köyde kala da

            taþ taþýsaydým

ömrü heba ettim

hala yanarým

þuramda

bi sýzý

daima”

……..