Kaç yaþýndaydým çok da önemli deðil aslýnda, küçüktüm iþte.Misafir odasýndaki(eskiden salon adýný bilmezdik) masanýn üzerinde kýrmýzý bir radyomuz vardý.Televizyon tanýþmadýðýmýz bir olaydý.Sabah 10 da arkasý yarýn baþlamadan önce annem büyük bir telaþla iþlerini bitirmeye çalýþýr, sonra çayýný alýr,büyük bir ciddiyet ve heyecanla yeni bölümü DÝNLEMEYE evet DÝNLEMEYE baþlardý.Eðer komþular da gelmiþse ortalýðý bir sessizlik kaplar,çaylar bile sessizce karýþtýrýlýrdý.Yaklaþýk yarým saatlik bölüm sona erdiðinde, bir sonraki bölümde olabilecekler tahmin edilmeye çalýþýlýrdý.Perþembe akþamlarý ise RADYO TÝYATROSU olurdu.Ben masanýn altýnda yerimi alýr baþlamasýný beklerdim.Kaçýmýzýn evinde kapýlar komþudan duyulacak kadar gýcýrdar ki?Ama bu o zamanlar çok önemsiz bir detaydý.Kapý gözümün önünde gýcýrdayarak açýlýr, yabancý usulca içeriye girer ve ben heyecanla karýþýk bir korkuya kapýlýrdým.Biz çocukken küçüktük ama öyle kocaman hayal gücümüz vardý ki,onunla daðlarý yerinden oynatabilirdik.Derken teknoloji sektörü þaha kalktý önce ELEKTRONÝK BEYÝN kavramý hayatlarýmýzda yerini aldý, her ev televizyonla zenginleþti.Renkli yayýna geçildi,derken atariler,oyun konsollarý,videolar ve bilgisayar oyunlarý hayatýmýza girdi.Ama kaybettiklerimizi hiç düþünmedik.Hayallerimizi, düþünme yetimizi,bizi biz yapan deðerlerimizi kaybetmeye baþladýk.Komþuluk iliþkilerimiz, akraba baðlarýmýz her geçen gün zayýfladý.Teknoloji kazanýrken bizler kaybetmeye baþladýk.Gelecek nesillere anlatacak hikayeler biriktiremiyoruz artýk.Makineleþmiþ nesiller, duygudan uzak iliþkiler yaþam biçimimiz oldu.Kuruyoruz, ölüyoruz, para kazanmak uðruna ömrümüzü tüketiyor ama kazandýðýmýz paralarý harcayacak zamaný ve coþkuyu bulamýyoruz.Yani biz son çocuklardýk yaþayan ,hayal kuran ,kurduðu hayali yaþamaya çalýþan ,YA BÝZDEN SONRASI?