Online Üye
Online Ziyaretçi
VEDA ZİLİ
Koskoca dört sene… Su gibi akıp geçti.
Önce bir sınav oldu. O sınav son olacaktı. Artık sondu. Artık Sınav olmayacaktı. Stres olmayacaktı. Ve zilin çalmasıyla liseye ilk adımı attık. Nereden bilebilirdik ki o zilin tekrar bizi ayıracağını? Oturduk hevesle o bırakıp gideceğimiz sıralara. Yeni arkadaşlarla tanıştık. Yeni dostluklar kurduk. Masumca şakalar yaptık. Masum aşklar yaşadık. Beraber güldük, beraber ağladık… Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi, hiç ayrılmayacakmışız gibi bağlandık birbirimize…
Sonra herkesi bir telaş aldı. Herkesi gelecek kaygısı sardı. Derken… Bir zil daha… Bu çalan sınav ziliydi. Yine sınav zili… Hayatımıza mal olacak olan iki buçuk saatlik sınavın zili. Hiç durmayacakmış, hiç bitmeyecekmiş gibi çaldı.
Ve başladık…
Hayatımız bizim elimizdeydi artık. 1 sene boyunca gösterdiğimiz çabanın karşılığını iki buçuk saatlik zaman zarfında alacaktık. Sonra sınav bitti. Kaygı bitti. Her şey bitti. Peki ya biz? Biz ne yapacaktık bundan sonra? Daha yeni yeni alışmışken liseli olmaya şimdi bitecek miydi? Mezun mu olacaktık yani? Bu sınav bir veda başlangıcımıydı?
Offf ! Al işte… Bir zil daha…
Bizi aynı çatı altında buluşturan zil tekrar çaldı. Ama bu sefer farklı. Bu bir “Veda Zili”.Dört yıl boyunca sınav kâğıdıyla birlikte karaladığımız sıralardan bizi ayıracak zilin sesiydi bu. Bu zil bizi “Lise bitti artık” diyerek kaldırdı sıralarımızdan.
Artık geri dönüşü yoktu bu kalkışın. Hevesle oturduğumuz sıralarımıza artık geri dönemeyecektik. O sıralar artık bizler gibi istek ve hevesle oturanların sırası. Sanırım artık veda vakti. İletişim Lisesine veda vakti. Yeni bir okula Merhaba vakti…
İlkokulda daha çocukken lise de olgunlaşan gençler şimdi yetişkin olma yolunda…!
Yazarın
Önceki Yazısı