serimde sensizliğim
sana bin türkü söyletir
beni kucağında büyüt
saçlarımı okşa
gözlerin dolu ayla
güneş kokar her nefesin
daim olsun ömürleri
anneler ölmesin
şimdi bahar mevsimidir
cümle ağaç gülmeye durdu
ne altın rengi yaprak
dallardan uzak
ne kırlangıç yuvadan
sen, ben ve hasret nice
baharı birlikte gördük
gülebilsem sana bir kez
dokunabilsem ellerine
hani gözlerin,
hani ellerin
hangi dipsiz kuyulara
attılar beni
kapat gözlerini
görme bensizliği
duyma sesimin
yokluğunu orada
ben gözlerimi kapadım
yok sayıyorum sensizliği
kulaklarım tıkalı,
yoksa delireceğim
yeşil mi geceleri İzmir’in
ve caddeleri hâlâ
bahar kokar mı
yalansız bir gündür
yaşamak orda
özlemek yarısıdır
kavuşmanın
kaldırımlar ıslak,
yosunlu
insanlar inadına
yorulmuş
kaçmak kurtuluş değil
ya rüya içinde yaşayacaksın
bu âlemde
ya da ömür boyu
hiç uyumayacaksın