Online Üye
Online Ziyaretçi
sevgiye adadığım yüreğim, şimdi izanlı hezeyanlar denizi…..
katran karası kundaklara sardım küçücük cümlelerimi
kefenler giydirdim her mısrada
bu şuursuz kentin sokak aralarında
bilmem neydi sürükleyen
ıssız ıslak iklimlerin düş kırıklıklarına
kararan ufkun mor dalgalarında
boğulana kadar ağlamaklar geliyor içimden
ellerine sarıldığım yok oluşlarında
kırık fırçalarımla seni çizdim odamın bütün duvarlarına
bütün kadehlere özlemini doldurdum
zehrin damağımdan süzülürken ruhumun dehlizlerine
senli fırtınalar kopuyor kış yanığı hüzünlerimde
hatıralar oklarını fırlatıyor boş çerçevelerden
canımı yakıyor her savrulan anı
oysa!
kaç fırtınadan sağlam çıktı bu gemi
girdaplarına takılmadan hayatın
şimdi en derinlerden su alıyor
ha battı ha batacak
ne sığınacak bir liman
ne kaçışı olacak bir deniz feneri var ufkumda
flasalarından ayrıldı artık zaman
fora ettim hayatı ellerimden
aslında dert değil biliyor musun
dibine kadar b/atmışken aşkın
su yüzünde dursa yaşananlar ne çıkar
sarsın umman yalnızlığımı,
yakamozları kör etsin içimdeki sevgi denen şeyi
örtsün dalgalar mavi atlasını hayallerime
mazimi geleceğimi ve ne k/aldıysa benden
seninle birlikte yutsun derin girdaplarında
yitirsin beni içimdeki senle
en asil rengiyle
dalgalarında asılı kalan benliğimi de yem etsin ruhundaki canlara
hiç ben olamamış bir sen var şimdi içimde
kendinde unutmuşsun sevmeyi
karanlık bir uçurum taşıyorsun fezanda
beni de çekme artık o derin h/içliğine
yeter…
git
çek ellerini adanmış sevgimden
yakışmadı bu renk aşka
değdirme kirli ellerinin siyah suretlerini yüreğimin mabedine
bırak
sen olmadan da yıkılırım ben kendi depremlerimde
gerek yok bu lâl olası kelimelerine
daha ne kaldı elinde
tek bir kurşun daha kaldıysa dilinde
kendine sık onu da artık
biraz gurur kaldıysa yüreğinde…..
gururu tükenmeden biten sevdalar hatırına
sık ve bitsin…
izan: terbiye, edep
Fora etmek: Bir yere bağlanmış olan halatın oradan çıkartılması
gökçen
Yazarın
Önceki Yazısı