Mevsimlerin en güzeli olan ilkbaharýn kokusuyla güneþ, Adýyaman sokaklarýna doðuyordu. Her kapýdan bir annenin umuduyla okula gitmek için çýkan çocuklarýn yollarýna filizleniyordu çiçekler. Her sabah yaþanýlacak ömürler yollara düþerken sabaha varamadan hayalsiz kalan çocuklarýn ruhunda yaþam kayboluyordu. Bazende ümidin kalbinde olan bu þehirde yeni yaþamlar yol alýyordu.

Her umudun uyandýðý bu þehirde okula varmak için kalkýp hazýrlanan Leyla, evden çýkarken hayallerini de çantasýna koyup yola koyuldu. Her sabah olduðu gibi okul servisine binip hayallerini içinden anlatmaya baþladý. belkide her sabah ayný þeyleri düþünüp dururdu bilakis daha düþünülecek çok þey varken yollar hemen okula varýrdý.

 Ýlk dersi olan toplum bilincini dinledikten sonra Leyla, zilin çalýmasýyla okul kütüphanesine gidip bitirdiði Bin Muhteþem Güneþ kitabýný raflardaki diðer kitaplarýn yanýna býraktý. Daha sonra Leyla yeni yaþamlarýn kapýsýný açacak bir kitap aradý. Gözüne ilk çarpan beyaz zambaklar ülkesiydi. Daha önce çok duyduðu ama okumaya fýrsat bulamadýðý bir kitaptý. Eline alýp sýnýfa gidene kadar kitabý inceledi...

Bugünkü dersleri erken biten Leyla, okul gezisi için gidecekleri Karakuþ Tümülüsü'ne gitmek için eþyalarýný toplayýp servise bindi.

Epeyce yol gittikten sonra bir yandan yolda gördüðü bir çok çocuðun yaþama sevincine ortak olurken bir yandan da þiirle doldurulmuþ defterinde sayfalarý çevirip seçtiði bir þiiri içinden okumaya baþladý:

Islak toprak gökyüzüne baktýðýnda,
Gökkuþaðý renklerini aþkla kuþatsýn.
Dünkü üzüntüler kalýrsa anýlarda,
Kör geçmiþ kaçan rüzgara hapsolsun...

Þiiri okuduktan sonra defteri kapatýp düþüncelere daldý.

Çocuklar geleceðinden habersiz yaþarken onlara güzel bir dünya býrakmak için umuda tekrardan sarýldý.

Leyla ve arkadaþlarý yol boyunca öðretmeninin verdiði bilgilerle Kommagene Krallýðý'na ait olan bu tarihi anýtla ilgili, tartýþýp bilgiler verirlerken gidecekleri yere varmýþlardý. 

Karakuþ Tümülüsü'ne ilk kez gelen Leyla, heyecanlý bir þekilde göz gezdirirken tarihin býraktýðý güzelliklerin, insanlarýn ruhlarýna aþýladýðý bir özgürlük olduðunu düþündü. 

Leyla ve arkadaþlarý etrafý incelemeye devam ederken Tarih Öðretmeni artýk eve gitme vakti olduðunu söyleyip yola çýktýlar.

Yaþam zamana engel olamadan, saatler akýp giderken leyla evine dönmüþtü. Leyla ailesiyle akþam yemeði yiyip ailesine bugün gittiði Karakuþ tümülüsü'nü anlattý. öðretmeninden öðrendiði bilgileri de ailesiyle paylaþtý. akþam yemeðini yedikten ve bulaþýklarý yýkadýktan sonra kütüphaneden aldýðý kitabý çantasýndan çýkardý, heyecanla okumaya baþladý.

Bugünün yorgunluðundan Leyla'nýn gözleri tam kapanmak üzereydi ki aniden þiddetli bir deprem olmaya baþladý. Çok geçmeden Leyla depremin bilincinde olup elini baþýnýn üzerine koydu, sonra güvenli bir yere oturdu. Ortalýk sakinleþince Leyla Ailesiyle birlikte hýzlýca dýþarý çýktýlar. Bir zamanlar acýsýný 6 þubatta çýkaran deprem tekrardan habersiz gelmiþti. Belki de yine korkular yaþama egemen olacaktý. Leyla dýþarýda güvenli bir yerde oturup babasýna son durumu sorduðunda babasý kötü bir þeyin olmadýðýný depremin çok büyük bir þiddette olmasýna raðmen hiç bir þeyin zarar görmediði bilgisini verdi. 

Leyla bu bilgiye sevinerek 6 þubattan sonra þehrin umudla baþlayan yolculuðunda nasýl kurulup güçlendiðini, firaklý gecelerden sonra güneþin doðmayý unutmadýðý bu þehirde halkýn ihtiyacý olan tek þeyin bitmeyen umudu olduðunu düþündü..

Zeynep kiraç