Ýnsanlar ve Mahlûklar

Yaþanmýþlýðýn Kurgusal Öyküsü.

Bir tuhaflýk var bugün bende. Ýçim ürperiyor, aðzým kuruyor, gözlerim nemleniyor. Sahipsiz bir bebeðin kaldýrým kenarýnda feryat-figan aðlamasý çýnlýyor kulaklarýmda. Terk edilmiþti çocuk. Anne ortada yok, baba belirsiz. Birkaç dakikalýk zevkin ürünü olarak dünyaya gelmek zorunda kalan bu çocuðun suçu neydi? Bu bebeði insanlýðýný kaybetmek üzere olan insanlarýn merhametine terk etmek nasýl bir insafýn sonucuydu, anlayamýyorum. Ama henüz insanlýk ölmemiþti; etraf sakinlerinden birileri ilgilileri telefonla aramýþ, bebeðin kaldýrým kenarýndan alýnmasýna vesile olmuþtu. Burukça bir sevinç belirmiþti içimde.Düþünüyorum ilgisi yüksek bir ruh haliyle. O çocuk ben olabilirdim! þükredemiyorum; o bebeðin yerinde olmadýðým için. Þükredemiyorum; çünkü o bebeðin kaderine þükretmiþ olacaðýmdan utanýyordum. Bir feryat yükseldi içimden: Ýnsanlýk kaybolmuþ; merhamet aranýyor! Ey bu çocuðu peydahlayýp, kaldýrým kenarýna bir paçavra gibi atan, kendini insan zanneden mahlûk! Yaptýklarýndan sonra, akþam evine gittiðinde, yüzünü sana dönen aynaya bakabiliyor musun? Bakýyorsun eminim. Peki, o aynada ne görüyorsun? Bir insan mý, yoksa insan þekline bürünmüþ bir canavar mý?

***

Ey kendini insandan sayan mahlûk! Dünyanýn en tatlý varlýklarýný kaçýranlar.Onlarý organ mafyalarýnýn eline teslim edenler. Siz, gerçekten insan mýsýnýz? Ey kendini insandan sayan mahlûk! Hastasý için ayýrdýðý parasýný çalýp kaçanlar. Siz, insanlýðýn kaçýncý perdesindesiniz! Siz, hiç lügate bakýp, insan neymiþ, öðrendiniz mi? Siz, kendini insandan sayýp arz-ý endam ederek toplum içinde utanmadan dolaþanlar. Boynundan kravatý hiç eksik etmeyenler. Dön! Aynaya dön ve bak! Sakýn irkilme. Sakýn korkma içindeki canavarýn þekli-þemalýndan. Bak! Ýrkilmeden bak. Ýþte o sensin!

 ***

Ey kendini insan yurdunda gören mahlûk! Atan sana mal-mülk verdi. Okuttu, evlendirdi. Gün geldi, devran döndü. Mal hýrsý tüm hýrsýyla ruhunu kabzetti. Ananý-babaný tekme tokat dýþarý attýn. Zorla imzasýný aldýn. Dünyanýn kahrýný çekmekten yüzleri derin çizgilerle dolmuþ olan, dünyanýn yükünü çekmekten gözlerine perdeler yerleþen o ataný hangi insafýn gerekçesiyle tekme-tokat dýþarý atýyorsun? Ey mahlûk! Atana ellerin kalkarken, hiç mi vicdanýn sýzlamaz? Ey atasýna tokat atan mahlûk! Bak aynaya! O aynaya iyi bak. Aynadan sana yansýyanlar, sen misin, yoksa içinden fýrlayan bir canavar mý? Korkma mahlûk, korkma! O gördüðün aslýnda sensin! Gördün mü mahlûk? Sen neymiþsin de haberin yokmuþ. O baktýðýn, üzeri cilalanmýþ aynadan deðil. O gönüllerin pasý silinmiþ aynasýdýr. O aynalar ki aslýný yansýtýr insana. Bak ey mahlûk! Ýyi bak kendine, hicranýnda leke düþmedik bir yer kalmýþ ise!

 ***

Sonra patronlarýn arzý endamý geliyor ekranlara. Ýflas etmiþ; aslýnda etmemiþ. Peþinde dolaþan, alýn terini isteyen iþçilerine baðýrýyor! Alýn teri çoktan kurumuþ, emek çoktan hak edilmiþti. Ey kendi ekmek kapýsýný kundaklayan zavallý mahlûk! Ey iþçilerinin parasý üzerine saltanat kuran mahlûk! Evine döndüðünde, yatma vaktin geldiðinde, kuþtüyü yastýðýna baþýný rahat koyabiliyor musun? Tüm hücrelerine kadar rahat bir uyku çekebiliyor musun? Vicdanýn seni hiç sarsmýyor mu? Sarsmamalý! Sen bu dünyaya düzenbazlýk etmek için gelmiþsin! Senin içindeki çirkin yaratýklar sana yol gösteriyor! Yürü ya kulum! Sen içindeki canavarlarakulluk ediyorsun ey mahlûk!

 ***

Derken, siyasilerin arzý endamý geliyor ekranlara. Sevgili vatandaþlar… Diye baþlýyorlar sözlerine. Saltanat koltuðuna oturduktan sonra, bir inci güzelliðinde dizdikleri sözcükler birer birer pula dönüþüyor. Ey yapamayacaklarýný vaat edenler. Ey boyundan büyük söz eden siyasiler! Size de sesleniyorum. Siz, gerçekten insan mýsýnýz? Sizler, eþ-dost muhabbeti yaparken, çaresizlikten beli kýrýlmýþlara ne söz vermiþtiniz de çabucak unuttunuz? Bizde söz aðýzdan çýkar! Ýnsanýn aðzýndan! Bir baþka yerinden çýkarsa, o söze baþka yerinden güler insanlar! Ey yalan söylemekten utanmayan, yalaný siyasetin aracý belleyenler.Yalanla beslenenler! Sizler, akþam evinize döndüðünüzde, saltanatýnýzýn bir kerameti olarak gördüðünüz envai çeþit sofralarýnýza büyük bir özenle turduðunuzda halkýn istekleri hiç çýnlamýyor mu kulaklarýnýzda? Vaatleriniz hiç yüreðinizi acýtmýyor mu? Eminim, saltanat hýrsý böyle bir þey olmalý. Ýnsaný, insanlýðýndan alýp götüren büyük bir hýrs olmalý. Yönetici! Özü, sözü doðru olmalý. Yapamayacaðýný söylememeli. Söylediðini yerine getirmeli! Halk onlar için ucuz malzeme! Söyle yalaný, otur saltanat koltuðuna. Bu iþin sermayesi bu! Ey yalanla iþ baþýna gelenler! Siz, gerçekten insan mýsýnýz acaba? Siz, gönül aynasý nedir bilir misiniz? Bilmezsiniz, bundan da eminim.Ýnleyenler, aðlayanlar ve çaresizlikten harap olanlar sizin neyinize! Onlar iþini bilir! Onlara bir þey olmaz! Akýllarýný kullansýnlar! Devlet kapýsý iþ bulma kapýsý deðil! Sen de aynaya bak ey siyasetçi! Gönül aynanda kirlenmedik bir yer var ise, uzat kafaný da bir bak! Sakýn korkma sende! Yalan söylerken, yapamayacaklarýný vaat ederken nasýl korkmadýysan, o paslanmamýþ aynaya dön bir bak! Ýçindekini gör ve içindekiyle yüzleþ! Bir umut! Sarsýlýr, silkinir, kim bilir, bir miktar insanlýk adýna bir kýrýntý kalmýþ ise yüreðinde, kendine gelirsin. Kim bilir, belki Ýnsan olduðunu fark edersin.

 ***

Daha nice olaylar arzý endam etti ekranlarda. Kumanda! Televizyonlarý yönlendiren o sihirli alet. Fýrlattým, öfkeyle kalktým, attým kendimi dýþarý. Gidiyorum artýk. Rüya âlemindeyim, ya da sonu bilinmeyen bir hayal âlemine daldým. Karanlýk! Ýki büyük tepe arasý! Patika bir yol! Yürümem için açýlmýþtý sanki. Saðý-solu aðaçlarla dolu; ama o aðaçlar meyvesine küsmüþ! Bulutlar küme küme. Bulutlar aya, ay yýldýzlara hasret! Karanlýk, hem de çok karanlýk. Derken, bir keçi marifetiyle týrmandým kayalarýn en doruðuna. Bir büyük kaya, oturaklýk misali. Cebimdeki sigara sanki seslendi bana. Ýç beni. Ýç, seni dumanýmla götüreyim yalandan, riyadan, ahlaksýzlýktan uzak bu diyarlardan. Evet, sigaram cebimden bana sesleniyor. Kaçýrmamalýyým. Bu güzel sese kulak vermeliyim.Titreyen ellerim cebime daldý. Bir sigara çýkarttým. Ýki parmaðýmla biraz ovaladýktan sonra dudaklarýma götürüp, yaktým. Derin bir nefes ve sonrasý hayalin en doruðundayým. Gözlerim gökyüzünde. “Þu bulutlar bir açýlsa da ay yüzünü gösterse” diyordum. Yarým saat geçti aradan; ikinci sigaramý parlatmýþtým. O da ne! Ay yüzünü göstermiþ, yýldýzlarla dans halinde. Müthiþ bir sevinç kapladý içimi. Ýþte beklediðim bu olmalý. Yükselmeliyim oraya. Kim bilir, orada kokuþmuþluk yoktur. Sonra, ay ýþýðýnda beliren, saða sola yalpalayarak bana doðru gelen bir varlýk fark etti feri sönmüþ gözlerim. Kayanýn dibine kadar geldi. Keçi gibi týrmanýp yanýmda belirdi. Sakallarý kabarmýþ, gözleri yuvalarýnda bir fýrýldak marifetiyle dönüyordu. Korkmuþtum, aslýnda korkmamýþtým. Bir tekme ile aþaðý atabilirdim. Kendimden emindem, aslýnda emin deðildim. Parmaklarýný bana uzattý. Mikrofonik bir sesle seslenerek, sigara istedi. Uzattým bir sigara, sonra yakmak istedim. Damarlarý kabarmýþ, buruþmuþ eliyle elimden tutup itti. Parmaðýný sigaraya uzatýp yaktý. Þaþýrdým, irkildim. Bu kesinlikle bir iblis olmalý. Benimle oyun oynamaya gelmiþ olmalý. Ýblislerle birkaç kez yüzleþmenin verdiði tecrübe ile ben de onunla oynamaya karar verdim. Sordum, cesaretsizliðimi gizleyen sözlerle. “Kimsin? Niçin buradasýn?” Sýrýttý aðzýndaki çarpýk ve sararmýþ diþlerini göstererek. Korktum o diþlerden. Kokuyordu kocaman aðzý. Sakallarý bir çalý gibi birbirine sarýlmýþtý. “Seni takip ettim. Tüm düþlerini biliyorum. Buraya neden geldiðini de biliyorum” dedi. Sordum ona “Sen iblis misin?” dedi ki bana: “Sana ne?” “Söylesene” dedim. Sýrýtmadý bu sefer. Aðzýný açýp, acayip türden bir ses tonuyla kahkaha attý. Kahkahalar çýnlýyordu daða çarpýp. Ekoyu dinledim. Sonra bana biraz daha yaklaþtý, pis nefesini bana hissettirmek istercesine:”Ben cennetten gelmeyim” dedi. Sordu bana: “Benden neden nefret eder insanlar?” dedim ki ona: “Hayýr, hayýr yanýlýyorsun. Ýnsanlar seni o kadar çok seviyor ki, bir rehber gibi izini takip ediyorlar” Kocaman bir kahkaha daha patlattý. Ekoyu dinledim. “Ya, demek insanlar beni çok seviyorlar.Peki ya sen? Neden beni sevmiyorsun” diye sordu: “Sen insanlarý yoldan çýkaran alçak bir mahlûksun da onun için seni sevesim gelmiyor. Ama alçak iblis, biliyorsun, zaman zaman beni de yoldan çýkarýyorsun” dedim. Çok tuhaf. Bir varlýk, suratý asýlmýþken nasýl olurda gülümseyebilir, nasýl olurda otuz iki eðri diþini göstererek sempatiklik yapabilir? Ama o yapmýþtý ve beni hem ürkütmüþ, hem de korkutmuþtu. Sigarasýný tüttürmeye devam ediyordu. Ne garip bir durum ki; konuþurken bir sigara daha parlatmýþtým ama onun sigarasý hala yanmaktaydý. Dedi ki bana; “Ben yaþlandým artýk. Evlatlarým da insanlarla artýk pek ilgilenmiyorlar” Sordum ona: “Neden acaba?” Pis sakalýný suratýma sürtmek istercesine dedi ki bana: “Bizler cennetten çýktýktan sonra bayaðý mesafe aldýk, insanlarý yoldan çýkarmak adýna. Görevimiz tamama ermek üzere” Tekrar sordum ona: “Yani, artýk insanlarla uðraþmayacak mýsýnýz?” Sýrýttý, pis aðzýný kulaklarýna vardýrarak: “Benim müritlerimin sayýsý, yaþayan insanlarýn %90’ýný bulmuþ durumda. %10’luk kýsmýna bizim sözümüz geçmez oldu artýk” Hayretle sordum ona: “Tek tek saydýn mý? Nasýl bu kadar emin olabiliyorsun?” Suratýný aya çevirip: “Be hey aptal insan! Tek tek saymaya gerek var mý? Televizyonlara baktýðýnda, suç oranlarýnýn her gün arttýðýný, yalanlarýn birbirini kovaladýðýný, zinanýn, fuhþun, hýrsýzlýðýn, ahlaksýzlýðýn, anaya-babaya itaatsizliðin çokluðunu görmez misin? Ýþte onlar benim müritlerimdir.” Büyük bir sarsýntýyla uyandým. Gayriihtiyarî elimi alnýma götürdüm. Sanki baþýma bir kova su dökülmüþtü. Su dökülmüþtü de, tüm vücudum sýrýlsýklam olmuþtu. Uykudan kamaþan gözlerimle evime bakýndým. Kalkasým gelmiyordu bir türlü. Garip bir korku kaplamýþtý içimi. Sonra, elimi yüreðime koyup dinledim. Normalin üzerinde atýyordu. Korktuðum, etkilendiðim ve irkildiðim çok belliydi…