Ortaokul yýllarýnda üçüncü sýnýf tarih dersindeyiz. Öðretmenimiz Mükrim Bahçeci. Tarihi konularýný hele de savaþlarý anlatýrken olaylarý yaþardý adeta. Tarihi sevdirmiþti hepimize. Bir arkadaþýmýz tahtaya kalkmýþ ders anlatýyordu göðsünü gere gere. Bir ara Haliç geçti sözlerinin arasýnda. Öðretmenimiz Haliç nedir diye sordu tüm sýnýfa. Hiç birimizde bir hareket görülmedi. Hepimiz yazýlý sýnavýndan çok dolgun notlar almýþtýk fakat Haliç’in Altýn Boynuz olduðunu bilemedik. Denizle ilgili ilk aným bu diyebilirim.

        Orhan Veli’nin Ege Bölgemizin içlerinden gelip Gemlik’i ilk görenler için ünlü kýsacýk þiiri var hani: “Gemliðe doðru denizi göreceksin/ Sakýn þaþýrma.”  Ben de ilk kez Artvin’den Trabzon’a giderken Hopa’ya indiðimizde denizi görecektim. Artýk Hopa’da denizi görecek kadar bilgi edinmiþtim. Haliç nedir? Bilmemek gibi bilgiden yoksun deðildim.

        Saat 22.00 sularýnda Hopa’ya vardýk Artvin Trabzon seferini yapan otobüsümüzle. Hava yaðmurluydu, zifiri karanlýk vardý. Göz gözü görmüyordu. Denizi görmek olasý deðildi. Karadeniz kudurmuþtu karanlýklar içinde. Çýlgýn dalgalar sahili dövüyordu. Tanýmsýz sesler yükseliyordu.  Deðil þaþýrmak, korktum açýkçasý. Karanlýk ve dalgalarýn sahili döverken çýkardýðý korkunç sesten korkulmayacak gibi deðildi.

        Gecenin ilerleyen saatlerinde Trabzon’a vardýk. O saatlerde otel bulmak ben ve arkadaþlarým için olanaklý olmadý. Hepimiz 14-15 yaþlarýnda çocuklardýk. Öðretmen Okulu öðrencisi olmak hayallerimizi süslüyordu. Bir kýraathanede sabahladýk. Masalara kafamýzý koyup birazcýk uyuduk. Uyandýðýmýzda güneþ hayli yükselmiþti. Guruplar halinde þehri keþfe çýktýk. Sahile inmek hiç zor olmadý. Karadeniz koyu mavi sularýyla karþýmdaydý.  

        Balýkçý tekneleri, martýlar süslüyordu engin mavilikleri. Yarý uykulu gözlerimle denizin engin ufkuna hayranlýkla baktým dakikalarca. Kitaplarda adýný çokça okuduðum deniz alabildiðince tüm güzelliðiyle karþýmdaydý. Sakin haliyle korkulacak bir hali yoktu. Aþýrý rüzgâr olmayýnca kükreyip kabarmasý, sahilleri döðmesi olasý deðildi demek.

        Günlerim arkadaþlarýmla okula giriþ için ikinci sýnavýn heyecaný ve Karadeniz’in þirin kenti Trabzon’u tanýmakla geçti. Sýnavý kazanamayýp geri dönmek vardý. Neyse sýnav sonucu olumluydu. Okula kayýt yaptýranlar arasýnda ben de vardým.

        O yýllarda Elveda adlý Selda Alkor, Kartal Tibet, Tanju Gürsü’nün baþrol oynadýðý bir film oynuyordu sinemalarda. O filmin bazý sahneleri Trabzon’da çekilmiþti. Özellikle limanda çekilen sahneler vardý. Filmlere olan aþýrý tutkum; filmde izlediðim sahneleri bire bir görmek adýna limana gittik birkaç arkadaþýmla. Limaný, mendireði ilk kez görüyordum.

        Limanda bir SSCB gemisi vardý. Sarý saçlý, etine dolgun genç bir kadýn güverteyi süpürüyordu. Yabancý bir kadýn hele de Rus kadýný bizim için ilginçti. Durup gemiyi daha çokça kadýný seyretmeye baþladýk. Ýki tane gemici belirdi az sonra güvertede. Bizlere çatýk kaþlarýyla düþmanca bakmaya baþladýlar. Yýllarca Moskof korkusuyla yaþamýþ ve Rus iþgalinde kalmýþ bir serhat kentinin çocuklarý olarak adamlarýn bakýþlarýndan korktuk. Hýzlý adýmlarla geminin yakýnýndan uzaklaþtýk. Daha sonra mendirek boyunca yürüyüp denizi, martýlarý bir kez daha yakýndan seyrettik.

        Deniz benim için sakin bir dost olmuþtu. Müzmin kitap okuma hastalýðým devam ediyordu. Ta Kasým ayýnýn ortalarýna kadar havalar ýlýk geçiyordu. Zengin okul kitaplýðýndan seçtiðim kitaplar elimde sahile gidip hem dalgalarýn ruhumu arýndýran sesini dinleyip akþam mütalaasýna kadar kitap okurdum. Ara ara denizin sonsuz ufkuna bakar gurbette olmanýn hüznünü daðýtmak isterdim. Doðduðum topraklardan ilk kez uzaktým çünkü.

        Bir Beden Eðitimi dersinde öðretmenimiz sahildeki parke döþeli yürüyüþ yolunda ta Uzun Kum’a kadar kros koþusu için çýkýþ verdi. Hiç uzun koþu nedir bilmiyorduk. Tahminen on bin metre gidiþ-dönüþ koþacaktýk. Dönüþ noktasýna daha varmadan ciðerlerimiz patlayacaktý adeta. Deðil koþmak zorlukla yürüyorduk. Masmavi Karadeniz nazlý nazlý dalgalanýyordu saðýmýzda. Týk nefestik hepimiz. Gidip serin sulara mý atsam kendimi düþündüm bir ara. Neyse serde gençlik var. Yürüyerek geri döndük, ciðerlerimiz de patlamadý.

        Derken sene sonu geldi. Dersler bitti. Mayýs sonu karnelerimizi aldýk. Doðrudan sýnýf geçenler okulda tutuldu. Bende vardým okulda kalacaklar arasýnda. Ýki hafta okulda önleyene kadar çeþitli eðitsel etkinlikler yapýlýrdý. Günler uzun. Öðleden sonra serbesttik. Güneþli günlerde arkadaþlarla doðal plaj olan Uzun Kuma giderdik. Amacýmýz yüzme öðrenmekti.

        Plaj kýsmýnda deniz aniden derinleþmiyor, kýyýda fazla açýlmadan þaþkýn ördekler gibi yüzme temrinleri yapýyordum. Tabi yüzme bilenler hayli ilerlere açýlýyordu. Bir ara suyun kenarýnda bir niþan býrakýp kýyýya paralel yüzmeye baþladým. Bütün yüzme stillerini deneyerek (!) hayli çabaladým. Sonunda ayaðý kalktým. Býraktýðým niþanýn karþýsýndan ne kadar ilerlemiþim diye heyecanla býraktýðým niþana baktým.

        Bir karýnca boyu ilerleme saðlayamamýþtým. Moralim bozuldu. Denizde yüzmek köyümün çayýnda yüzmeye benzemiyordu. Haziran ayýnda okulda kaldýðým iki hafta içinde sýk sýk Uzun Kuma gittik benim gibi yüzmeyi öðrenme meraký olan arkadaþlarla. Bilenlerin tarifi derken artýk suyun yüzünde durup üç beþ metrelik mesafeleri yüzerek kat ediyordum. Hatta bir gün limanda da yüzdüm. Bu benim kendime olan güvenimi daha da artýrdý.

        Daha ileriki yýllarda sýrt üstü yüzmeyi de öðrendim.  Deniz benim için en iyi bir dost olmuþtur. Ne mutlu bizlere ki, güzel yurdumuzun üç tarafý denizlerle çevrili Dünya’nýn en güzel topraklarýnda yaþýyoruz. Denizlerimiz, zengin akarsu ve göllerimizle bu eþsiz ülkeyi ne kadar sevsek azdýr.