KARANLIK ÝNSANLIK 

Her yer karanlýk, duygularýmsa karma karýþýk,

Bir üçgen içindeyim, ama açýlar çapraþýk.

Üstümde bir aðýrlýk var, burnumdan akýyor kan,

Duvarlar hepsi benim üstüme gelse diyorum,

Diyorum! çünkü yan odada canýmdan olan can.

Sesleniyorum ama cevap yok, gözümde yaþlar

Elimle kazmak istiyorum enkazý, çaresiz anlar.

Sanki bir ölüyüm, kaybolmuþ tüm hissiyatlar.

Geçmek bilmiyor zaman, bir yýl gibi dakikalar,

Gözlerimin önünden bir bir geçiyor anýlar.

Kendimi hesaba çekiyorum neydi hatalar,

Korkum, var mýdýr üzerimde diye, kuldan haklar.

Derken bir ses çýnlýyor kulaðýmda kimse var mý?

Ben buradayým ama, siz yan taraflara bakýn,

Yaþým yetmiþ, bana deðil gence vakit harcayýn.

Karþýmda bir çift göz, bana benim gibi bakýyor,

Sanki benimle enkazýn yükünü paylaþýyor.

Dünyada, ne koca yürekli insanlar var dedim.

Vicdanla vicdansýzlýðýn savaþýnda titredim.

Binayý yapan, enkazý kazan da insanýmýz,

Ne küfr, ne dua etmeye yetiyor lisanýmýz.

Fikret