Sessizliðin gölgesine sýðýndým ve gizime sadýk aþkta tembihli bir hüzündüm ben aþikâr.

Aþina olduðumsa yalnýzlýðýn beþ duvarý çünkü kilitli ruhumla astým kendimi göðün kancasýna ve duvarlar inþa edilesi insanlardan medet umduðum kadar solukladým ansýzýn ve solmaya saniyeler kala yanaþtýðým limana demir attým ve öylesine boyutsuz bir acý idi ki yüreðimi istimlak eden ve peyderpey yükseldi sesi kalemin: týknefesi cihanýn, beyitler serdiðim yeryüzü ve gökte saklý muhatabým ve sonsuzluða denk düþen duygularým ve iþte ihbar ettim bir bir üstelik kendimi ikaz eden de bendim en çok da kendimden geçtiðim ömrün surlarýna serildim ve sýrlarýmý sundum kale duvarlarýna ve son defa soldum bir daha da açmamak kaydýyla ve kayýt düþtüm güne çünkü ben günden de öte bir zamandým neye tekabül ettiðimi de sadece Rabbim bilirken…