SARDALYA KOKULU KIZ

Güzel gözlü, güler yüzlü bir kýz,

Sardalya fabrikasýnda çalýþýyordu.

Evde küçük bir kardeþ, yaþlý bir anne

                                   Onun eline bakýyordu.

Güzel kýz eve döndüðünde hep sardalya kokuyordu.

Küçük kardeþi her akþam abla ne kokuyorsun? diye soruyor

Annesi onu susturup, o koku emeðin kokusu diyordu.

Doðruydu…..o koku sofralarýna aþ oluyordu,

Annesi onurlu kýzýyla gurur duyuyordu,

Gün geldi bir talip çýktý güzel kýza,

Buluþtular bir çay bahçesinde, deniz kýyýsýnda,

Talip’in bu ne koku böyle diye yüzü ekþidi,

Güzel kýz, emek kokusu dedi ve orayý terk etti.

Sonraki günler bilindik geçmeye devam etti.

Güzel kýz hep çalýþkan, duruþu hep dikti,

Sonra bir talip daha çýktý,

Yine deniz kenarýnda buluþtular,

Sonra uzun uzun konuþtular,

Fon müzikleri dalga sesiydi

Genç adam ne güzel kokuyorsun dedi:

Hayat gibi, ekmek gibi, su gibi

Bu söz güzel kýzýn gönünü çeldi.

Sonrasýnda; ikisi bir birine çok hayýrlý geldi,

Mutlu ve bereketli bir yuvalarý oldu..

Sonra kýsmet, çok varlýk sahibi oldular,

Güzel kýz ana duasý deyip haline þükretti.

Annesi son nefesinde kýzýna;

Her þeye sahip olsan da,

sardalya kokulu kýz olduðunu asla unutma diye nasihat etti.

Güzel kýz hiç sardalya kokmadý ama,

Yüreðinde o kokuyu hep hissetti…

Felsefe k.