Sanýlýr ki gökyüzü ve dünya ruhsuzdur. Canlýlarýn ve cansýzlarýn yaþadýðý bir yerküreden ibarettir evren. Varoluþ amacý insanlara hizmet etmekten öteye geçememiþtir insanlarýn nezdinde. Acýsý insanlýktýr, yarasý gökyüzü ve hisleri mevsimlerdir. Öyle açýk öyle duygulu.

Yaðmurun yaðdýðýný ne zaman hisseder insan? Yaðmur bedenini ýslattýðý vakitte mi yoksa yaðmurda hüzünlendiði vakitte mi? Aylar geçip giderken büyüdüðünü ne zaman anlar ruh? Üþüyerek yürüdüðünde yüzünü yaran soðuk mu daha çok yýpratýr onu yoksa yaþadýðý acýlar mý?

Anlatmanýn anlamsýz kaldýðý zamanlarda yaþýyor artýk insanlar. Dinlemenin, dinlenmenin, okumanýn, konuþmanýn ve en mühimi sevmenin manasýný yitirdiði vakitlerde karþýlaþýyorlar ayný sokakta, ayný yaðmurda, ayný sahilin gün batýmýnda. Þimdilerde bir baþ selamlamasýna benziyor gökyüzü, kýymeti bilinmeden geçip gidiliyor tanýþýklýklar. Gökyüzüne bakmadýðý gibi insanoðlunun. Sahi en son ne zaman baktým gökyüzüne? Gözlerimi kýsýp belki yaðmurda ýslanýp belki güneþte yýkanarak. En son ne zaman sarýldým bir aðaca? Ellerimi ve gözlerimi yýkadým huzuruyla. Hayatýn varoluþundan ne zaman kopardým kendimi?

Þimdilerde aylak bir köpek gibi dolaþýyorum caddelerde. Gözüm ve gönlüm hep gökyüzünde. Bütün baharý çekiyorum ciðerlerime. Nefes almanýn bir ihtiyaç deðil yaþamak için en gerekli istek olduðunu anlýyorum.

Yýllarýmý ve yaþlarýmý kovalarken hayat ben ona yeni yeni anlam katabiliyorum. Geç kalmýþlýðýn ve gökyüzünün hüznünü omuzlarýmda taþýyor ve sadece tebessüm edebiliyorum. Zaman geçiyor ben eksiliyorum.