FAL ÝKÝLEMÝ

                Beynindeki ikilemi atmak istercesine kendini sokaða attý. “Rahatsýz ettiðimiz için özür dileriz.” Yazýlý tabelayý gördüðünde histerik bir kahkaha atmak istedi. Fakat bastýrdý kendini. Baþýný önüne eðip, diþlerini göstermemeye çalýþarak, hafifçe güldü. Bunca gürültüyü bir tabelayla susturmaya çalýþmýþlardý. Düþündü, “yine bürokrasiye tosladýk” dedi. Sonra içi burkuldu. Yeri deðil de sanki içini kazýyordu iþçiler… iþ yapmaya güdümlü, “ne iþ olursa yaparým” þeklinde, ekmek parasýna talimli iþçiler. Her zamanki gibi karmakarýþýk olmuþtu beyni.

                Hayat, köþe kapmacada hep ortada býrakýyordu. Köþelerden birini gözlemesine raðmen hiçbir köþede kalmak istemiyordu. Standart olmak, asla yapmayacaðý þeylerden biriydi. Nereye gitmek istediðine karar veremeden yürümeye baþladý. Bazen kendini bilmeden o kadar yürüyordu ki, þehrin altýný üstüne getiriyor, girmediði arka sokak kalmýyordu. Gözlerinin betonlardan ne kadar yýprandýðýný fark edip, mavi bir huzur için sahile doðru yürümeye baþladý. Ucun ucun deniz görünüyordu. Sevinçten deliye dönecekmiþ gibi oldu. Ne zaman denizi görse böyle olurdu. Tedirgin bir þekilde denizi içine çekti ve korktuðu baþýna geldi. Çocukluðunda, iliklerine kadar hissettiði o denize has kokuyu bir türlü alamýyordu. Kinin, öfkenin, yenilginin, yoksulluðun ve acýnýn kokusunu yayýyordu deniz. Banklardan birine oturdu ve denizi seyrederken; “Bir sakýz alýr mýsýnýz?” cümlesiyle irkildi.  O sokak kokan, hayatýn küçük yaþta yaraladýðý; buna raðmen gözleri ýþýk saçan çocuklardan biriydi. Kendisinin de anlam veremediði o soruyu sordu çocuða:

   -Bunlar fallý mý?

Çocuksa hiç þaþýrmamýþtý bu soruya:

  -Fallar yalan söylüyor amca.  Ben yalan satmam.

                Çocuktan birkaç tane sakýz aldýktan sonra bu cevabý nasýl hazmedebileceðini düþündü.  Sakýz ve çiðnemek…

                Her þeyi yutmaya öyle alýþmýþtýk ki, çiðnemek geçersiz bir eylemdi artýk. Fakat bu eylemi yalansýz sakýzla tekrar hayatýna sokmak istedi. Sakýzlardan birini aðzýna atýp çiðnemeye baþladý. Rutin bir iþi yapmanýn verdiði býkkýnlýkla “ yalansýz sakýzlar da tatlandýrmýyor acýlanan aðýzlarý.” diye düþündü.  Beynini boþaltmak isterken yine yenik düþmüþtü hezeyanlarýna. Oturduðu yerden doðruldu ve baþkalarýnýn fragmanlarýný izlemekten yorgun bir halde eve döndü.  Aklýnda bir tek ve bir o kadar da çok soruyla:

 - Nefret etmek istediðimiz kadar mý fallardaydýk; yoksa olmasýný istediðimiz kadar mý?