. 
Eridi diye üzülme. Gök yine tohum atar,
Her renkten yaðdýrýr karlarý üzerine.
Sen yine eldivensiz gel. Gel üzerime!
 
Sabun koksa bir yerden, kurdeþenim azar.
Köpüklü bir siluet düþer kayarak.
Kapý altýndan sürülen zarfta yazýlýdýr o köþe.
Açmadan bilirim ki kâðýt hâlâ bâkire.
Yama tutmazlar mý? Haaa! Onlar çok, çok geride…
 
Islýk çalsan gelirim. Gelirim gelmesine de…
Oluk oluk kan beklenen “kýsrak baþý” memleketimde
Sýrf bana inat bu sýzan da ne?
 
Ýhtilâl mi? Erkenler dalda kaldý.
Oysa ýsýrganlarýn içinden geçip gitmek vardý.
Bereketli tarlalarda yeþillenirken kargalar,
Olmadý! Sakatlanýp, kýstýrýldým. Açýkçasý, kahpece…
Belki inanmayacaksýn ama kediyi süte döktüm bu gece.
 
Üçayak sehpa ile denklemde kitaplar
Çözemedikleri hayvan katliamlarýný tartýþmaktalar.
Bilirim ki, beyhude!
Ýki milyon yaþýndayken iskeletim,
Sýrýtan yüzünde, adaletin çýldýrtan haksýzlýðý.
Çürür, ne yapsam da, eþkâlim örtülen perdelerinde.
 
Parmak kaldýran eski çocuk diyor ki: “Son kez dinle!
Tek ayak cezalarda iflâh olmasa da tabanlarým,
Yok yaz beni maðrur ateþkeslerde.”

 ....................................

Ey sevgi!
Elma dersem çýk.
Armut dersem yine çýk.
Ýnan ki yokluðunda
Filler gibi acýktýk.

...........................................

Mücella Pakdemir