Müzmin bir düþ’ün tarihçesidir yazdýðým þiirlerim hele ki hayatla kalem arasýna koyduðum o ayraçtan sonra biliyorum artýk iki dünyanýn müdavimi olduðumu.

Gizil bir eldir de beni masaya oturtup kalemi de aldý mý eline.

Benden çýkan sözcükler.

Beni bana taþýyan cümleler.

Kâinatýn en güzel bestesi elbet sadece benim zihnimde çalan ve ömrümden çalan kimse elbet rütbemle kimseye da pabuç býrakmazken.

Renklerin en asili iken aþk.

Hüsran bulutlarýndan yaðan rahmet iken özlem.

Kavisli bir yolda hasretini çektiðim huzurdur elbet kalemi baþtan çýkaran ve elimdeki raptiye ile duygularýmý astýðým o dev pano aslýnda içimde saklý bir kara tahta elbet çocukluðumun ve öðrenciliðimin tadýný doya doya çýkardýðým.

Sandýk odasýnda saklý devasa bir kara tahta ve ne zamanki salona taþýndý elbet annemin da isyaný ve feryadý dün gibi kulaðýmda.

Babamýn son öðrencisi olmakla hep gurur duymuþumdur bir o kadar ilk öðretmenim yine babam iken.

Renk renk tebeþirlerle yazýp çizdiðimiz kara tahtaya ve iþte coþkumun tavan yaptýðý ve öðrenciliðin ne ulvi bir duygu olduðunu daha o zaman anladýðým.

Yazýlacak çok þey var iþte.

Üstünü çizmem gereken de çok insan ve dünde kalmýþ hayal kýrýklýklarý en çok içimdeki kara kutuyu otomatiðe baðladým elbet hayata alt yazý geçtiðim her gecenin de nüansý iken içimdeki dinmek bilmeyen fýrtýna.

Bir hüzünse takýlý kaldýðým.

En çok da umudun penceresinde asýlý kaldýðým ve sözüm ona yazarak bir gün sonrasýna hazýrlýk yaptýðým fýrýndan taze çýkmýþ sözcüklerim ve duygularým.

Aklýmýn kristal avizeleri nasýl da þýkýr þýkýr.

Süslenmeyi pek sevmesem de hayatý ve günü boyamayý ve takýp takýþtýrmayý pek seviyorum yüreðime en çok da açmaza düþtüðümde bir koþu kürüyorum duygularýmý bir o kadar gerçeklerin gerekçesi bir o kadar hayal dünyamda yanýp sönen ýþýklar gibi cümlelerle süslüyorum hayatý ve makyajsýz duygularýmla kendime geçici huzur bulacaðým bir dünya arayýþý ile kalemle hemhal bir o kadar sanýyorum ki; yazarak illa ki bir þeyler deðiþecek illa ki dünya kötü insanlardan arýnýp herkes için bir cennete dönüþecek.

Afaki olan çok þey var elbet.

Mutluluksa rölantiye alýnan ve iþte dünümün rövanþýdýr her gün yazmaya doyamadýðým bir o kadar sönen yaþama sevincime kat çýktýðým.

Bir kristal küre gibi adeta zihnimin ve kalbimin iþ birliði yaptýðý ve iþte o sihirli küreye bakýp da kendimi çok baþka bir âlemde ve mutlu addediyorum lakin ihlal edilen dünyamdan firar ediyor sözcükler bu kez ihbar ediyorum olup biteni ve iþte idam mangasý iþ baþýnda elbet az sonra baþým kesilecek ve gövdemden ayrýlýp çok baþka bir boyuta ýþýnlanacaðým.

Her gün nerede ise her gün tünediðim umut pencerem elbet geceden hazýrlýk yaptýðým bir gün sonrasýný cennet addedip ölen günden arda kalan cümlelerle baþ tacý yapýyorum umudu ve sevgiyi ve dikenli yollarda yürümeye baþladým mý bu sefer elimdeki balonlar tek tek patlayýp sönüyor ve anlam veremediðim bir ýssýzlýða sürükleniyorum.

En çok insanlarýn tepkisizliði.

En çok sevdiklerim üstelik.

Bazen aykýrý addedilen zararsýz varlýðým ve rencide edilmenin güncesinden taþan sözcükler ve duygular.

Aidiyet duygumu sorgulamama sebebiyet verenler ki ben de bu dünyaya aitim gerçi uzaðýnda kaldýðým çok þey çok insan da var ama sevgiyle o uzaklýðý o engeli kýrdýðýma inanýp tüm iyi niyetimle tüm saflýðýmla sadece elimi uzatýyorum birileri tutsun diye.

Kimliðim neyden ibaretse artýk insanlarýn gözünde ve ben bir çýnar aðacý belliyorum kimi insaný elbet öncesinde iman gücümle sahip çýktýðým bir duygu karnavalý en çok da içimdekini sunmak adýna bazense dýþ ses o kadar baskýn çýkýyor ki ve ben göz göre yokmuþum varsayýlýp bu sefer kendime yükleniyorum.

Kýsaca rutine dönüþen bir eðim.

Vasýflarýmdan öncesinde insanlýðýmla ve insan sevgimle salýndýðým bir dünyanýn belki de en garipsenen varlýðýyým.

Haraç mezat yok saydýðým.

Haraç mezat duygularýmýn kümelendiði her izlekte illa ki canýmý yakýyor birileri.

Fýtratým gereði samimi bir üslupla yaþamayý görev edinmiþken en çok da öðrenci kimliðimle yaptýðým hatalarýn da farkýna varýp özür dilemekten asla çekinmezken…

Cümlelerle kanat çýrptýðým.

Sözcükleri gagalarken ruhumu doyurduðum.

Umut ektiðim zaman zaman hayal kýrýklýðý yaþadýðým…

En çok da anlamsýzlýkla anlam bulmanýn güçlüðü ve zor bir insan olmamdan kaynaklanan belki de insanlardan genelde kaçtýðým her halükarda severken sessizce yüreklerine ve kulaklarýna fýsýldadýðým elbet geri dönümünde bolca eziyet yaþadýðým ve bunu bile bir meziyet bildiðim…

Þairin de dediði gibi:

‘’Hayat çok þey öðretti bana:

Balkona yorgun çamaþýrlar asmayý

Ki uçlarýndan çile damlardý.

Hem insan kaybolmayý ister mi?

Ben iþte istedim bayým…’’