benim adım yalnızlık
ne çok şeyi özlüyorum bir bilebilsen
yalnızlık denen bu harabe şehirde
bir güler yüz
bir sevgi dolu söz
içten sevgi dolu bir merhabaya
yokluğumda üzülen bir dost gibi
yaşlı bir teyzenin yaşlı gözlerle yol gözlemesi gibi
bomboş sessiz suskun bir dünya
kendi halinde
ölsen bir köşede
olmazsın kimsenin umurunda bile
oysaki çok kalabalık yaşadığımız dünya
bazen düşünüyorum da
yanımdan gülümseyerek geçenlerin hepsimi mutlu
bir ben mi mutsuzum şu yalan dünyada
oysaki ben yalnızlığımın yoldaşıyım sadece
onlar yoldaşlarıyla yalnızlık içinde
yalan mutluluklar
yalandan bir gülümseme yüzlerinde
desinler diye yaşanan koca bir yalan hayat
desinler öyle bilip öyle görsünler
dedim ya hayat değil yalan olan
yalanlarımızla kirlettiğimiz bizleriz
yalanlarımızla hayatı bitiren bizler
hayat gibi
hayatımızdakiler gibi
var gibi yok gibi
bugün gibi yarın yok gibi
yaşarken sırtımızda sayısız dost bildiklerimizin
hançer yaralarıyla
kimseye anlatamadığımız dermansız dert gibi
hayat akıp giderken kendi halinde
biziz bu yalnızlığın tek suçlusu
biziz sürüklenip giden bir bilinmeze
hayat bildiği tek doğrusuyla
akıp giderken
sürükleniyoruz ömrümüzün son demlerine
(
Ömrümün Son Baharı başlıklı yazı
hanife duman tarafından
31.08.2019 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
