ŞEHRİN BEYAZ
ÇOCUKLARI
Sahici bir
geceyi andırıyor bu çocuk zamanı.
Üst üste
gürültüler yığılmış betonların üstüne
ve yüksek
gölgelerde kaybolmuş şehrin beyaz çocukları.
Nasıl da
kimsesiz kalmış saklambaçlar yine…
Kara bulutlu
yağmurlar yitirmiş bereketini,
yarısını
çalmış gülmelerin.
Beyaz çocuklar
koşmuşta koşmuş yollarda,
çimensiz, topraksız
taştan yollarda yalancıktan yorulup
demirden
salıncaklarda dinlenmişler ellerine hiç pas değmeden.
Parklar
unutmuş çoktan çocuk tanışmalarını,
neşeli oyunları.
Evciliklerden
hiç haber alamamış şehrin beyaz çocukları.
Kimseler
farketmemiş
kağıttan
kayıkların yarışmadığını,
uçurtmaların henüz
göğü süslemediğini.
Yeni yetme
masallarla uyumuş şehrin beyaz çocukları.
Onlar göz açıncaya daha da siyah olmuş bu çocuk
zamanı.