bütün hüzünlere denk düþüyordu yokluðun
sonbaharýn düþmesi gibi yüreklerimize, sapsarý
ýslanan bir mevsimin þarkýlardaki inatçý tutunuþu gibi
yüzün, bütün hüzünlerini andýrýyordu eylülün

ki ben en çok sen olmak istemiþtim
bir eylül akþamý zamansýzca odalarýna sinip
seni seviyorum demekti niyetim
ya da gidiyorum beni unut, hoþçakal sevgilim

þiir tadýnda bir aþk olmalýydý bu
baþka türlüsünü düþünemezdim
kulaklarýma þarkýlar fýsýldanýyordu
bir þiire tutunur gibi tutuluyordu ay son kez
bir kadýn, bir adama aþýk oluyordu
kelimelerin bir anda terk etmesi gibi cümlelerini
ya da kaçmasý gibi kuþlarýn bir þehirden diðerine
eylülde sen eylülde sen eylülde sen
aþk, bir sürgünün elindeki süngüydü gurbeti temsilen

sonunda evden ayrýlýyordum
aþk sözcüklerinden arýnmýþ yalýn bir türkçeyle
elveda der gibi eylülün tüm getirdiklerine
hoþçakal iki gözüm, hoþçakal sen


mehmet gökhan damar