1
Bir duası
yeterdi, dizlerinde ağlarsan,
Belayı
hayra yorar, huzur verirdi anne.
Saygıyla
huzurunda, ellerini bağlarsan,
Aşk ile
kolun sarar, huzur verirdi anne.
Yokluğu
bilmez ana, konu evlat olunca,
Şu evrenin
renkleri, tonu evlat olunca,
Aldığı her
nefesin, sonu evlat olunca,
Gözleri seni
arar, huzur verirdi anne.
İcap eder
can verir, canına kıymet vermez,
Yorgun ve
uykusuzdur, bu sabra akıl ermez,
Yedirmeden
evladı, başka şey gözü görmez,
Sıcak bir
çorba koyar, huzur verirdi anne.
Yüreği Kâbe
gibi, ziyareti hürmettir,
Ellerinden
yansıyan, riyasız bir şefkattir,
Hele rıza
verdiyse, bil ki sonun berattır,
Kalbi yirmi
dört ayar, huzur verirdi anne.
Duasın
almak gerek, son nefesin vermeden,
Kapıda
yatmak erek, onu gamla yormadan,
Sevgiyle
besleyerek, usanmadan kırmadan,
İnançla hayal
kurar, huzur verirdi anne.
Yokluğunun
yaşında, özleme nöbetteyiz,
Yıldızların
altında, tek ona diyetteyiz,
Bekleriz
saracaksın, tam da o niyetteyiz,
Sanman
bahane sürer, huzur verirdi anne.
Evladını
düşünür, son nefes olsa bile,
İşte bu
yüzden anne, dua olur her dile,
Hiç sonunu
düşünmez, gider senle menzile,
İnan her
şeye uyar, huzur verirdi anne.
Söz bitti
ey Âdemi, ama biter mi anne,
Sen yansan
döne döne, söyle tüter mi anne,
Dünya
yansın yıkılsın, sözle yiter mi anne,
Ölse de ruhun
koyar, huzur verirdi anne.
Âdem
Efiloğlu