Hüzün bakýþlý adam deniz gözlü kýza sesleniyordu kalbi olarak “Ben senden geleni nimet bilirim. Þükrederim Rabbime!” dedi “Varsýn!” diye. “O güzelim kalbini biliyorum senin. Hep iyi ve güzelsin bana. Beni kýrmak adýna hiçbir þey yapmadýn. Emin ol sen bana! Çünkü ben eminim sana.”

Deniz gözlü kýz üzgündü, sözleri hüzünlüydü ve sesi aðlamaklýydý: “Kýrýlmadýk parça býrakmadýn” dedi. O kadar içten söylemiþti ki bunu hüzün bakýþlý adamýn yüreði kanadý o an.

“Biliyorum, kötüyüm ben.” dedi sadece, baþýný aþkýn kýlýcý karþýsýnda eðdi gözlerini yere dikti. O da aðlamaklýydý. Hava kapandý birden, þimþekler çakmaya baþladý iki ruh arasýnda. Gözler yaðmura durdu, tenler üþümeye, sözler titremeye baþladý. Bir çocuk aðladý, bir siren çaldý, bir baykuþ öttü.

Deniz gözlü kýz kalp bohçasýný açmýþtý ve biriktirmiþ olduðu her þeyi boca ediyordu büyük bir hýz ve öfkeyle: “Ya beni bir dakika bile aramaktan acizdin ya! Günlerce ara diye bekledim ben ya ben!” Hüzün yaðmuru ýslanmadýk yer býrakmadý deniz gözlü kýzda, o aðladýkça hüzün bakýþlý adam da aðlýyordu, o kanadýkça adam da kanýyordu. Gecenin bir yarýsý bir kadýn ve bir adam aþka aðlýyordu. Herkes uyuyordu onlar aðlýyordu. Herkes mutluydu onlar hasreti sarýyordu. Kýz kutsal kitabýmýz kadar haklýydý ve doðruydu.

Hüzün bakýþlý adam “Dolusun ve haklýsýn! Suçlamam imkânsýz seni. Yüzde yüz haklýsýn!” dedi. Bunun üzerine “Ne biliyorsun ne halde olduðumu?” dedi kýz. Ve konuþmadý sonra hiç.  Ýçin için aðlýyordu ve görülmesin bilinmesin istiyordu aþk için aðladýðý. Bir kaba, saba, yaban için aðladýðý öðrenilmesin istiyordu.

Hüzün bakýþlý adam bu suskunluðu yýrttý. Sesi aþk doluydu, özü aþkla meþguldü, gözü aþkla bakýyordu. Hani dokunsa var ya yakacaktý kýzý, baksa kül edecekti. Aðzýna mermi sürülmüþ bir tabanca gibiydi, elleri tetikteydi. Seviyordu ölürcesine. Yüreðinin her zerresi onun aþkýyla inim inim inliyordu. Aþký iman tanýmýyordu. Kýzýn kalbi Kâbe’siydi onun. Deniz gözlü kýzý bundan beter, bundan yeter þekilde seven olamazdý. Bedeni deðildi sadece bu aþk hem ruhaniydi.

“Canýmsýn. Öyle dolmuþum ki senle iyi deðilim, hep bakýyorum sana, fotoðraflarýna cümlelerine, ismine.  Her þeyine, herkesine. Sen bende mükemmelsin. Ýç güzelliðine vurulmuþum senin. Kalbine… Ve ne olursa olsun bu dünyada sýrtýmý dayayabileceðim ruhuna vurulmuþum. Varlýðýna þükrediyorum her gün. Sana, olduðuna þükrediyorum. Aklým ve kalbim sende ben burada sadece paçavrayým, kadavrayým;  et ve kemiðim. Sadece bedenen varým. Yönüm sende, fikrim, hayalim… Ýsmin bile beni heyecandan öldürürken varlýðýn beni hak ile yeksan eder.”

Hüzün bakýþlý adam nakýþ nakýþ iþliyordu aþkýný deniz gözlü kýzýn kalbine, ömrüne imza atýyordu her naðmesiyle. Kalbine akýyordu, gözlerine yerleþiyordu kýzýn.  Ebedi istirahatgahýydý kýz onun, saadet hanesiydi.

“Omuzuma deðdiðin yere gidiyorum her gün. Duruyorum orada biraz, kutsal bir merasimi yerine getirir gibi dua ediyorum sana kavuþmak için. Sonra gelen geçene bakýyorum. Yüzlerce yüze bakýyorum. Seni arýyorum ve seni hayal ediyorum. Bulamýyorum seni. Sonra ilk konuþmamýzý hatýrlýyorum. Ýlk aradýðýnda sana cevap verdiðim yere gidiyorum. Ayný þehrin ayný caddesinde seninle oluyorum. Ama görmüyorum seni. Bu nasýl bir iþ Rabbim! Ýlk günden beter heyecanlanýyorum. Gözlerim yaþarýyor her an, seni anmadan geçen bir dakikam bile yok. Sensiz edemiyorum, yapamýyorum. Ömürlük bir þey bu, bana bahþediþmiþ onurluk bir þey sevmek seni. Gelip geçici deðil, boþ bir heves deðil!”

Adam lebaleb kýzla doluydu. Anlamak için adamýn gözlerine ve sözlerine bakmak kâfiydi. Her þey ayan beyandý.  “Sevdikçe seni sana olan saygým arttý ve mahcubiyetim çoðaldý. Seni isterken kaçýyorum birden. Güzelliðin karþýsýnda çok çirkin kalýyorum. Belki de eziliyorum. Yakýþtýramýyorum kendimi; sen dünyalar güzeli ben dünyalar çirkini… Utanýyorum konuþunca. Yüzüne bakamam. Elini tutamam. Yerin dibine girerim. Kriz geçiririm. O kadar büyüttüm ki seni içimde bana sorsan az bile derim. Doyamýyorum, ben sensiz edemiyorum. Artýk kafayý sýyýracaðým. Canim alsan veririm itirazsýz. Baþým eðik ve her daim önünde…”

Kýz susuyordu adamýn onu saran havasý içinde az da olsa içi huzur doluyordu. Nefes nefese soluyordu. Adam onu yoruyordu. Allah ikisini de koruyordu.

“Ömrüm sana olsun istiyorum. Elinin altýnda olay ým. Gözünün önünde… Sen büyüðüm ol ben küçüðün olayým. Sev beni! Býrakma… Tut istiyorum beni. Sana borcum var sevdam, yýl borcum var sana,  telafi edeceðim. Umuda, huzura, mutluluða ve bitmeyecek olan bir aþka; sýcaklýða, çocuða ve migrenin tuttuðunda bir teskin ediciye ihtiyacýn olacak. Hepsi ben olacaðým. Seni özlüyorum güzel yüzlüm seni özlüyorum.  Ve her an gelecekmiþsin gibi gözlüyorum yolunu ve her ana sana gelecekmiþim gibi hazýrlanýyorum.

Hitabýmsýn sana Küçüðüm desem, Su desem, Papatya ya da Esu desem… Ne desem bir meraktýr alýp gidiyor herkesi. Onlar neyin derdinde ben neyin ifadesindeyim. Gülüyorum halime ben senin yazarýným þairinim, aþkýn yani!  Elbet hitabým olacaksýn. Kitabýmsýn. Okudukça okuyasým var seni, seslendikçe seslenesim var. Yaprak yaprak seni iþaretleyesim var, dönüp dönüp ezberleyesim var seni. Özledikçe kýzýyorum kýzdýkça özlüyorum; ateþe benzin dökmek gibi bir þey seni sevmek. Yandýkça yanýyorum. Koz koz oluyorum. Kul kul oluyorum. Kýz bana lütfen. Baðýr bana, beni rezil et. Kötüle beni gýkým çýkmaz. Döv beni, vur! Baþým önümdedir. Her þey bende olduðunun resmidir. Kýzsan da, baðlansan da, vursan da… Sövsen de övsen de… Ben senin içinde büyüyen iyi niyetli aþk uruyum.  Sen benim içimde doðan ve beni sarýp sarmalayan bir aþk nurusun.

Bu satýrlar bile bana huzur veriyor, sendeyim, muhatabýným.

Yordum seni gece gece.

Hayra yordum bunu.

Âlem duysun seni sevdiðimi ve istediðimi.

Çok konuþtum özür diliyorum.

Hoþ gör.

Öpüyorum çokça!”

Hüzün bakýþlý adam noktasýný koydu, deniz gözlü kýz hissesine düþen öpücüðü aldý.

Ýlk kez senli benli uyudular, iki farklý ve uzak mekânda, ayný anda bir yattýlar.