Gözlerimi açýp, güne “merhaba” derken ruhumun ne denli yorulduðunu hissedebiliyordum. Neden mi? Sorumluluklarým, iþ hayatýnda yaþamýþ olduðum olaylar, aileme yeteri kadar zaman ayýramayýþým, daha sýralayabilecek çok þey… Ýþte bu duygular ve olumsuz ruh haliyle baþlamýþtým güne, “Acaba bugün neler yaþayacaðým?” diye düþünüyordum.

            Odamda otururken içeriye yaþlý bir amca girdi. Ayaða kalkarak oturmasý için buyur ettim.

-Dilara’nýn dedesiyim dedi.

-Evet, amca! Dedim.

-Dilara, þu an Ankara Polatlý’da soðan tarlasýnda çalýþýyor.  8.Sýnýfta okuyor, diploma almasý için ona yardýmcý ol.Yazýktýr.

Konuþmaya baþladý. Konuþurken nefes nefese olduðu aþikardý.

-Su iç, amca dedim.

Ýçti, birazcýk da olsa rahatladý. 70 yaþlarýndaydý. Beyaz sakallý, nur yüzlü, gözlüklü ve þalvarlýydý. Zamanýnda çok çalýþtýðý belliydi. Hayat onu yorgun düþürmüþtü. Elleri nasýrlaþmýþ, yüzü buruþ buruþ olmuþ, buna raðmen yaþama sýmsýký sarýlmýþtý. Bitkindi ama ayaktaydý. Düþünceliydi. Az konuþmaya çalýþýyordu.

-Nasýlsýn amca, iyi misin, bir þeyler içer misin? dedim.

-Allah razý olsun.Ben içemem.Þeker var,tansiyon var, kalp var, astým var,ameliyat,…dedi.

-Daha ne býraktýn amca.

-Çok þükür evlat,þükür ki, Allah’tan geliyor.Toprak olacaðýz,öleceðiz bir gün.Bu Yüce Rabbimin bana olan imtihanýdýr.Ben ölüme hazýrým evladým!..

Ne diyeceðimi bilemedim. Þaþýrdým. Bakakaldým. Bir an öylece konuþamadýk. Odada sessizlik oldu. Sanki,  dedim ve konuþmalarým boðazýmda düðümlendi kaldý.

-Ya Rabbim! Günahlarýmý affet, baðýþlayýcýsýn, beni de baðýþla, dedim kendi kendime bir an. Bir sürü hastalýðý var. Þikayetçi deðil. Rabbine þükrediyor. Biz de en ufak bir þey olsa hemen þikayet, hemen þikayet.

“Rýzkýný biçer mi, gayret etmeyen,
Oturup miskince, sofra bekleyen..
Bunu sen, dört mevsim açlýk çekmeyen,
Küçük karýncaya, sor da söylesin... (C. Numanoðlu)”

- “Ya Rabbi! Sana þükürler olsun.”