Hüzün kokan görüntülü radyonun yankýsý odanýn matemli havasýný kabristana çeviriyordu. Ölüm hiç bu kadar aðýrdan yankýlanmamýþtý. Belki de biz gerçek ölümün yankýsýna yabancýydýk.   Odanýn her tarafý deðiþik tabut imgeleriyle donatýlmýþtý. Bu imgeler odanýn süsünden öte odanýn temel yapýsýydý. Her parça farklý renkten, farklý sesten ve farklý devirdendi. Karanlýk sokaklarda yolunu kaybetmiþ aydýnlarýn nefes alýp verdiði üç adým beride oluyordu olanlar yaðan yaðmurun inadýna. Olanlara inat, olacaklara nispet her tabutta, kýyýlan bir canýn bitiði filizleniyordu. Bitki kelimesi ilk defa bu odada olanlara karþý filizleniyordu. Ve ilk defa “filizlen-“ kelimesi ölüme doðru haykýrýyordu. Onurlu ölüm… Doðuma giden her ölüm bitmek filinin filizlenmesi deðil mi? Zaten kâinat bitiðe gebe kalmýyor mu her batan güneþin ardýnda? Sararan yapraðýn dala yankýsý mýdýr acaba kökteki geçici tabut seyahati? Ve odaya bir görüntü daha düþüyordu, düþen sayýsýz görüntünün uzun olmayan dünün katliam vesikasýnýn ardýndan.

            Bu odada olanlarý bir bir anlatan bu son görüntüydü; çünkü görüntünün iki tarafý vardý. Her iki tarafa selamlý bir anlatýcýydý.

            Benim düþtüðümü gören oda sakinleri bana dilsiz bir merasim hazýrlamýþlardý. Merasimin özelliði kendilerindendi. Sesin susturulmasýnda doðan sakinliðin bir öte adýmý olan sakinliðin sakinliði oluþturuyordu sakinlik tanýmýný. Sakinliðin ikinci tanýmýndaydýlar beni karþýlayanlar. Bunlarýn hiçbiri odanýn dýþýndan bir kelimeyle içeri girmemiþlerdi. Benim hazinemde de dünyalýk bir kelime yoktu ama dünyalýktan bir iz vardý. Bu iz dýþarýya karþý korumalýydý.

            Merasimin ardýndan her bir suskunluk köþesine çekildi. Odaya hâkim üç suskun renk vardý: Kýrmýzý, siyah ve beyaz. Kýrmýzý beyaza, beyaz siyaha, siyah da hepsine hâkimdi. Birden kendime baktým…  Hiçbir renk yoktu. Renge bürünmemiþtim henüz. Bundan dolayý odanýn mozaiðinde sýrýtýyordun düþman elinde alaya alýnan sancak gibi. Odanýn bir kapýsý vardý pencere görevini de gören. Ben kapýnýn hava geçiren tarafýndaydým. Üstümde siyaha hâkim beyaz, altýmda beyaza hâkim kýrmýzý, yanýmda da her renge hâkim siyah vardý.

             Bu odada üç gün kaldým. Üç büyük gün… Zaman ötesi bir menzilde inþasý yapýlan bu odadan size üç büyük hikâye anlatacaðým.

            “Doðumuma pek hazýrlýklý olmayan “bir” gökyüzünün hüzünlü bulutlarýnýn hâkim olduðu “bir” vadinin terk edilmiþ “bir” köþesinde misafirliðimden korku terlerini kutsal nehre akýtanlar… Geliþ sebebim olanlardan küstahça bir karþýlama… Beni çaðýrýp kaçan korkaklarýn çýðlýklarý beni bilinmez berilere itiyordu. Benden önce beþ misafire vize çýkmamýþ bu lanetli “bilinmez” yerden. Bilinmez yerin misafirlere karþý bahanesi hazýrdý tabi ki: Kusura bakmayan sizi çaðýrdýðýmýzda varlýklýydýk þu an size verecek bir lokmadan… Bu bahane, adýna anne diyecekleri varlýðý katil yapýyordu üç saniyelik bir zaman diliminin ardýndan.” Hikâyesini bitiren üstümdeki arkadaþým kendini istemeyen yerin halini çok berilerden gördüðü için onlara þu kutsal mesajý býrakýp bu ýssýz odaya gelmiþ:

            Yoksulluk korkusuyla çocuklarýnýzý öldürmeyin. Onlarý da sizi de biz rýzýklandýrýyoruz. Kuþkusuz onlarý öldürmek büyük bir günahtýr.(isra-31)

            “Üç beþ saniyelik bir zevkin günahý olmak, filizlenen yapraklarýn aðaçlardan kaçýp kendilerini kýzgýn çöllere atmasýnýn betimlemesiyle resmedilir kýzgýn ressamlarýn fýrçalarýnda. Bu günahýn devam edilmemesi için kendine yer bulmasý gerekir edebi dizelerde. Maalesef edebi dizelerde aðaçlarýn kahramanlýklarý sýralanýr, yapraklarýn baharda sararmasý mürekkebe akýl zararý görünür. Zevkin her iki tarafý da suçtan kaçar ahlak kurallarýnýn kendilerine verdiði torpille. Torpilin dýþta kalmýþ tarafý olarak yine modern kurallar çerçevesinde modern bir törenle ýssýz odaya dönüþ yapýlýr. Girizgâhým çok didaktik olabilir. Ama ben bu saatten sonra aþk okuyla sarhoþ olmuþ salak âþýk dizelerini okuyamam. Ben oynanan belirsiz bir oyunun neden yenilen tarafý oluyorum. Üstüne üstlük oyunu oynamadan yenilen olmak... Haksýz bir yenilgi tanýmýnýn edibi olmak zor geliyor bana.”  Altýmdaki arkadaþým kokan hikâyesi beni de sarhoþ ediyordu. Kokan hikâyenin kahramaný öyle kýzgýndý ki arkasýnda not bile býrakmamýþtý.

            Üçüncü hikâyeyi ben dinledim ama anlatamam. Üçüncü hikâyemin kahramaný diðerlerinden çok farklýydý. Erkek deðildi bundan dolayý erkeklik oyunlarýnda erkek kahraman olamazdý, erkek ismini alamazdý, salya seanslarýnda tecavüzün öznesi olamazdý… Daha sayamadýðým birçok özellikten mahrum olduðu için odanýn dýþýndakiler tarafýndan deðiþik törenlerle bu odaya gelen sayýsýz isimsizlerden biriydi. Odada bulunduðun üç günlük zaman tünelinde en fazla odaya yerleþenler üçüncü hikâyenin kahraman taifesindendi. Bu taifeden gelen her bir bireyin elinde, geldikleri utanç yerden üstad olarak bilinen bir þairin þu sözü vardý:

            Kadýn; diri diri gömülürken onu oradan çýkarýp, ayaklarýnýn altýna cenneti seren dinin adýdýr “Ýslam”.

            Hüzün kokan görüntülü radyo açýk kalmýþtý: Sevgili seyirciler bütün ülke kendi ölümünü durduran “eli” konuþuyor. Ýbretlik olay þöyle meydana gelmiþ: Çocuðunun sakat ve hareketsiz olduðunu doktorlardan öðrenen anne büyük bir cehennemi zaman hengâmesinden sonra çocuðunu aldýrmaya karar vermiþ. Kürtaj olmak için hastaneye giden anne þok bir uyarý ile yaptýðý hatadan vazgeçmiþ. Tam kürtaj yapýlýrken bebek son bir hamleyle “yýkýlmadým buradayým” demiþ.