Bugün biraz arabesk takýlmak istiyorum. Biraz aykýrý, biraz isyankâr, biraz bunalým takýlmak istiyorum. Bedri Rahmi gibi “Hüzün geldi baþköþeye kuruldu / yoruldu yüreðim yoruldu.” diyorum ben de…

“Yâr hüzün yüzündür demiþtim,

 Sözündür demiþtim bir defasýnda

Þimdi anlýyorum ki

Hüzün ömründür

Yaþadýðým.” demiþtim bir þiirimde. Yaþýyorum þimdi hüzün içinde ömrünü. Hoþ geldin hüzün! Sefalar getirdin, neþeler! Ýroni içinde irin, sizde bu kapýdan içeri girin.

Mutsuzluða da varým diyenler okusun bu yazýyý. Mutluluðun kökünü kibrit suyu dökelim diyenler okusun bunu. Bir çakýmlýk saltanatý var mutluluðun, bir yakýmlýk, bir yýrtýmlýk. Bir akýmlýk çarpmasý var aþkýn sonrasý ölüm. Bir atýmlýk öfkesi var sevdanýn sonrasý cinnet!

Deðer mi hor görmeye mutsuzluðu… Deðer mi boþ görmeye umutsuzluðu…

Ýzbelerde kalmýþ bir þair kimliðiyle, kuyularda mahpus olmuþ bir yazar tipiyle, kadehin dibini bulmuþ bir þarkýcý edasýyla ve formunun zirvesindeyken sakatlanýp unutulmuþ bir futbolcu ruhuyla yazýyorum.

Terk edilmiþ bir âþýk, yüz üstü býrakýlmýþ bir maþuk nasýlsa; güvendiði daðlara kar yaðmýþ bir insan gibi, uzattýðý eli hep havada kalmýþ bir öksüzce, hep dýþlanan bir yetim aðrýsýyla, enkazda kalmýþ bir depremzede feryadýyla, kuyulara atýlmýþ bir Yusuf hasretiyle, çöle düþmüþ bir Mecnun pejmürdeliðiyle, ateþlere atýlmýþ Ýbrahim tavrýyla, idama mahkûm olmuþ Dostoyevski korkusuyla varým iþte bu yaþamda!

Ýtirazý olan gelsin.

Yanlýþý olan katýlsýn.

Ýsyaný olan eklesin.

Terk edilmiþlerin dilinden anlarým.

Ýtilmiþlerin cesaretini bilirim.

Dýþlanmýþlarýn ezikliðini ve masumiyetini…

Ýntizarý olan katýlsýn bana, iþtiyaký olan dost bilsin, arayýþta olan yâr bilsin.

Resti olan davet etsin, posta koyan grup kursun, kavgasý olan sýrt bilsin. Ne olursa olsun kaybedenler çaðýrsýn gelirim. Koþa koþa, uça uça gelirim.

Hüzünlü bir hal musallat olmuþ naçizane bendenizin üzerine, tadýný çýkartmak istiyorum doya doya. Caným acýsýn istiyorum, þu üç günlük yalan dünyada mutlu olmak kadar mutsuz olmak da kaderimizdir deyip yaþamak istiyorum her türlü çileyi.

“Güldüðüme bakýp da sanma ki bahtiyar

Attýðým her kahkahanýn altýnda binlerce acý var”

Heybemde hüzün saklý, çýkartýp saçýyorum yaþamýma.

Biraz gözyaþý, biraz keder, biraz hicran pek de hoþ geliyor ruhuma. Ekmeðe tereyaðý sürer gibi hüzün sürüyorum yaþamýma, tereyaðýnýn üzerine toz þeker eker gibi gözyaþý ekiyorum hüzünlü ruhuma hem de boydan boya.

Bir Hilmi YAVUZ þiiri der ki: “Hüzün ki en çok yakýþandýr bize / Belki de en çok anladýðýmýz” Anlýyorum artýk hüzünden, tanýyorum hüznü artýk; o yâr öðretti bize hüznü kanata kanata yüreðimi hem de. Aðýrta aðýrta ruhumu hem.

Saçlarým aðardý birden, gözlerim çöktü hepten, tenim kýrýþtý, kalbim kýrýldý, ruhum yýrtýldý, sesim kýsýldý, bir meczubu tasvir etmek icap ederse resmim kâfi geldi bu tasvire, bir mecnunu teþbihe lüzum görüldüyse suretim yetti teþbihe.

“Aðlarým hatýra geldikçe gülüþtüklerimiz” o yâr ile. Ah yâr ne haldeyim. Kör deðilsen gör diye yazýyorum. Saðýr deðilsen duy diye… Mutluysan uzak dur, sevinçten dört köþeysen ýrak ol lütfen. Ýsyaný olan dost bilsin. Resti olan el bilsin.

Ben hüzün biriktiriyorum, salkým saçak gözyaþý döküyorum, sokak sokak isyan ateþini körüklüyorum, isyaným var aþksýzlýða, itirazým var insafsýzlýða, ilencim var duyarsýzlýða, illet oluyorum mutlu olana, huzur bulana, gülene oynayana…

Bugün benim hüzün günüm.

Cesedim yakýþýklý olsun istiyorum.

Bir Hilmi YAVUZ þiiri der ki:

“Hüzün ki en çok yakýþandýr bize

Belki de en çok anladýðýmýz”

Hüzünlüyüm ve hiç kimsenin görmediði kadar yakýþýklýyým. Anlayan bendendir. Acý içinde olan, aðlayan, sýzlayan, üstünü baþýný paralayan, isyan eden, firari olan! Alayýna giden bendendir.