kafamın içinde kıvrılıp uyuyan bir ruh var grinin sessizliğinde, çıplak ben artık hep öl’cem üfledim alnımdaki mumu dışıma hiç olacağım içime uçurum bir tek gülüşünde güneşleneceğim
fısıldayan fırtınalar kopuyor günün bir yerinde duymayacağım, seslere döndüm sırtımı bir ney yanıyor gözlerimde ensemde uzun bir isyan Allahım beni affetme!
birileri boşlukları mosmor dolduruyor iblisin kokusu var sobelenmiş bulutlarda rüzgâr, güçlü rüzgâr bütün mutlu fotoğrafları alıp kaçmış masumiyet, çaresizlikle ölen tüm dirilerle bembeyaz gömülmüş inşaatı bitmemiş gövdelerin derinlerinde korku yaşıyorlar kıpkızıl ben hep öl’cem ama dur bedenine yakın olsun kavruk coğrafyam gördüğüm herşey sen ol korkmayacağım efsaneleşecek ölümsüzlüğüm kimsesiz bir şiirin kafiyesine benziyor yüzüm gaddarlanmış çıkmaz sokaklardan kaçtım en tanıdık rediftir ömrün sükut, yalnız orada
( Ben Artık Hep Ölcem başlıklı yazı NilgünArıkan tarafından 19.11.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. ) Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
