Artýk aðlamýyordu, aðlayamýyordu Yunus Baþçavuþ. Kalbi kas katý kesilmiþti sanki. Kollarýnda son nefesini veren bu kaçýncý askerdi, saymak istemiyordu. Gözlerinden yaþ deðil intikam yemini akýyordu.

Tüfeðini az evvel ruhunu teslim eden askerin yanýna býrakýp cebinden bir sigara çýkardý. Telsiz anonslarýna aldýrýþ etmeden çakmaðýný aramaya devam etti. Kendini kaybetmiþ gibiydi adeta. On erbaþ, bir uzman çavuþ bir de kendisi on iki kiþi çýkmýþlardý akþam ezanýyla yola. Sabah olmak üzereydi ve ekim ayýnýn sert ayazý vardý Bingöl’ün daðlarýnda. Etrafýnda on bir þehit yatýyordu, defalarca takviye kuvvet istemesine raðmen beklenen takviye güçleri gelmemiþti. Ýki koldan saldýrýya uðramýþlardý.

Hala çakmaðýný aramaya devam ediyordu, bulamayýnca yaný baþýnda uzanan þehit askerin ceplerini yoklamaya baþladý, bir mektup buldu daha açýlmamýþtý bile. Trabzonlu Aliydi bu hatýrlamýþtý. Mektubu o gün gelmiþti ve mektubunu açýp okumaya bile fýrsat bulamamýþ olmalýydý göreve çýktýklarýndan dolayý. Bulduðu çakmakla sigarasýný yaktý, mektubu açtý, telsizde anonslar susmadan devam ediyordu hala.

“ Alim, Yiðidim, Sevdiðim!
Sana kaç vakittir mektup yazmadýðým için bana sitem ediyordun. Haklýsýn da. Sana yapacaðým sürprizi bozmak istememiþtim.
Alim! Biz çok iyiyiz, þükür, dert etme olur mu? Dualarýmýz seninle. Bak sana bir tane resim gönderiyorum. O çirkin ördek yavrusu oðlumuz Ali. Yirmi gün erken doðum yaptým. Babama çocuðumuz erkek olursa adý Yunus olsun demiþsin bizde þimdilik Yunus dedik ama yine de sen bilirsin. Alim…….!”

Daha fazla devam edemedi Yunus Baþçavuþ, mektubu zarfa koyup resmi aldý eline. Yeni doðmaya baþlayan güneþin aydýnlýðýnda bir Alinin yüzüne baktý bir de yetim kalan Yunusun resmine. “küçük Yunus ha “  dedi küçük Yunus. Hatýrlýyordu, daha önceki görevlerin birinde Aliyle birlikte yürürken Aliye “oðlum” diye seslenince Ali duygulanýp komutanýna iyice sokulup; “ Oðlum olursa adýný Yunus vereceðim komutaným, onu sevdikçe seni, bana oðlum deyiþini hatýrlayacaðým”

Ýnatla aðlamayan Yunus baþçavuþ usulca sokuldu Ali’ye, baþýný okþayýp; “ gözün aydýn Þehidim, bir oðlun oldu “ dedi. Doðmak üzere olan gün þehitlerin kanlarý içinde boðuluyordu. Ölümün soðuk yüzü Ekimin bu serin sabahýný öyle ýsýtýyordu ki Yunus baþçavuþun vücudu alev alevdi. Doðruldu yerinden , tek tek askerlerin baþýna vardý, bir umut iþte, belki, hani belki aralarýndan birisi hala nefes alýyordur, yaþýyordur diye.

Samsunlu Rýza, Yozgatlý Selim, Aydýnlý Halil, Maraþlý Necip, Ankaralý Mustafa, Muþlu Abdullah, Antepli Feridun, Sinoplu Necati… sere serpe yatýyorlardý. Nefesleri tükenmiþ, çoktan ruhlarýný teslim etmiþlerdi. Bir an gözleri uzman çavuþ Ýdris’i aradý, yoktu. Birden þahlandý, yaþýyor muydu acaba, deli gibi saða sola koþturup bakýnmaya baþladý. Yoktu. Sesleniyordu ama cevap gelmiyordu. O an vurulduðunu fark etti, sað bacaðýndan kurþun yemiþti ve bacaðýný sürüye sürüye etrafta koþturduðunun farkýnda dahi deðildi.

Karakoldan ayrýlýrken Üsteðmen, Uzman Ýdris’e “askerler size emanet” dediðinde, “beni öldürmeden askerlerime dokunamazlar komutaným” demiþti Ýdris. Hafýzasý yeni yeni toparlanýyordu Yunus baþçavuþun. Saldýrý baþlamadan evvel askerlerden bir kaçý Yatsý namazý kýlmak isteyince Ýdris çavuþ, “ siz namaza durun bende tepede etrafý kolaçan edeyim” deyip tepeye çýkmýþtý. Tüfeðine sarýlýp tepeye doðru yürümeye baþladý, bir yandan da olup biteni hatýrlamaya çalýþýyordu. Çatýþma baþladýðýnda Ýdris Çavuþ, “saldýrý var toparlanýn” diye baðýrýrken bir yandan da gelin kafirler gelin diye haykýrýyordu. Tepeye vardýðýnda saðda solda yatan terörist cesetleriyle karþýlaþtý… Bir, iki… yirmiye yakýn ceset vardý etrafta ce hepsi de býçak darbesiyle öldürülmüþlerdi. Gözleri gururla dolu dolu oldu Helal Ýdrisim sana dedi, yiðit delikanlýydý Ýdris. Tek baþýna bir dolu teröristle mücadele ederek hepsini öldürmüþtü. Bir an göz göze geldi Ýdrisle, beynine kan damlamýþ gibiydi, nefesi týkandý. Ýdris bir kayaya sýrtýný vermiþ, hala öylece duruyordu. Çatýþma olalý saatler geçmesine raðmen ayaktaydý. Hem boynunda hem kalbinin üzerinde iki býçak öylece sallanýyordu. Diz çöktü Yunus Baþçavuþ, yaralý bacaðýnda ki sýzýdan daha çok acýyordu yüreði. Emaneti koruyamamýþ gibi hissediyordu kendini. Gözleri açýktý hala Ýdris’in. “beni öldürmeden geçemediler komutaným” der gibi bakýyordu adeta.

Küçük Yunus geldi gözlerinin önüne, Yetim Yunus! Babasý daha baba olduðunu öðrenemeden, oðlunu Yunusunu göremeden þehit düþmüþtü.
Yýðýlýp kaldý Yunus Baþçavuþ!...

--
On iki gün geçmiþti aradan. Gözlerini açtýðýnda bir hastane odasýndaydý. Eþi ve oðlu yaný baþýndaydý, “þükürler olsun” deyip, sarýldýlar. Ýl Jandarma komutaný ve Tugay komutaný da yaklaþtý Yunus Baþçavuþa. Hiçbir þey konuþmadan bakýþtýlar önce. Etrafýnda ki herkesi tek tek süzdü Yunus Baþçavuþ, sonra duvarda ki saate iliþti gözü, saat on ikiydi ve öðlen ezaný okunuyordu.

Tugay komutaný yataðýn ucuna oturup elini tuttu Yunus baþçavuþun, “geçmiþ olsun baþçavuþum, þükürler olsun ki yetiþtik ve seni kurtarabildik” Aðlamayan, aðlayamayan Yunus baþçavuþun gözlerinden bir damla yaþ geldi, elini tutan paþanýn elinden geri çekti elini.

“Geç kaldýnýz komutan” dedi, geç kaldýnýz. Yetiþemediniz iþte, bir Yunusu gazi býraktýnýz ama bir çok Yunusu yetim koydunuz, Yunusu babasýz býraktýnýz, geç kaldýnýz. “
Tam on iki gün, on iki ay geç kaldýnýz.

Sustu herkes. On iki dev adam sustu. 
Tarih ve takvimler sustu, dualar sustu.
Yunuslar yetim kaldý…
Geç kaldýk, geç kaldýk.

12 Ekim 2012  Cuma
Mustafa Çelebi ÇETÝNKAYA