Yüreðimden kirpiklerime
Kan gibi süzülüyor gözyaþlarým
Ve yanaðýmdan öylece…
Bu sessizlik her köþe baþýnda
Çýldýrtýcý bir sancýyla söküyor þafak,
Ama çýldýrmýyorum…
Ýnsanlara bakýyorum þehirdeki
Gözlerimizde ki hüzün ortak diyorum,
Belki de cinnetimi bastýrýyorum.
Þu þafak kaçýncý kez sökerse söksün
Þu yaðmurlar kaçýncý kez düþerse düþsün topraða
Umudumla, hüznümle, deðiþen mevsimlere aldýrmadan
Ayazlarýnda üþümek pahasýna;
Ýnanýyorum yeþeren umuduma
Ýnanýyorum kutsallýðýna
Gözlerimizdeki hüznün, yürekteki sancýsýna.
Ýnanýyorum, inanmadýðýnýz oranda
Þiire vurduðum taptaze sabahlara,
Suskunluðun çýðlýðýyla…