Eþref-i mahlûkatsýn böyle yazar kitabýn,

Bir damlalýk söz yeter, dile nehir gerekmez.

Çareler bulur sana özündeki mehtabýn

Nefse zincir vurursan, cana mahir gerekmez.

Anlýk heveslerine dermanýnla koþmazsýn,

Çoðalan eyvahlarla meclisinde taþmazsýn,

Sükût eder mevsimin, yangýnlarla coþmazsýn,

Huzurlarý sunarsan, asra zehir gerekmez.

Arzuyla toplatýrsýn sakilerin meyini,

Ýniltiyle çalarsýn meclisinin neyini,

Zamanýnda dürersin gözlerinin çiyini,

Yanmaz dudaðýn o an, gönle iksir gerekmez.

Üþüyen kaleminde ýsýnýr kor laleler,

Daima zikir döker dildeki þelaleler,

Ýçindeki hevesle diner bütün çileler,

Bir gün servet bulursun, kalbe fikir gerekmez.

Ey pervane dertlenme, kalmazsýn baðda yetim,

Huzurlarý bulursun neyler geçerken taksim,

Yarýnýn hüsran olmaz, gülersin mevsim mevsim,

Cenneti yakalarsýn, sana þehir gerekmez.