En duygulu þiirlerimi hüzünlü olduðum zamanlarda yazdým.En deðerli resimlerimi imkansýzlýklarla bocaladýðým zor günlerde yaptým.

17 Aðustos  depreminin hemen ardýndan  Aðrý’dan Düzce’ye atanmýþtýk.Þehir dümdüz olmuþ her taraf harap, insanlar bitaptý.Prefabrik evlerden mahalleler kurulmuþ  ölümden kurtulan insanlar buralarda yaþamaya baþlamýþtý.

Biz de tamamý 25 metre kare olan bu evlerden birinde oturuyorduk.Ne telefon ne televizyon ne de ýsýnmak için bir araç yoktu.Eþim sabahýn erken saatinde gidiyor, geç  vakit geliyordu.kimseyi tanýmýyordum.Üstelik þehir merkezine 8 km. idi.

Derken kýþ geldi kar bastýrdý.O yýl da görülmemiþ soðuk oldu.Her taraf buz ve kar.Bir gün geldiðimizde ev olarak barýndýðýmýz yeri  bulamadýk.Kardan kaybolmuþtu.Eþim gidince, oturup Allahtan sabýr dileyip aðlýyordum.Kulübenin iki pencere camýný da buz tutmuþtu.

Böyle soðuk ve karlý bir gündü.Üzerime kazaklarý ayaðýma yün çoraplarý çektim.Önce ýþýk girmesi için camlarýn buzunu kazýdým.ayaðý kýrýk bir masa vardý ona bir destek koyup boya malzemelerimi tuval ve fýrçalarýmý çýkardým.O andan itibaren çevre ile irtibatým kesilmiþti.Ne havanýn soðukluðu ne kulübenin altýndan sýzan çamurlu su hiç biri beni ilgilendirmiyordu.

Açlýðýmý susuzluðumu da unutmuþtum.Boyalar fýrçalar ve tuvallerim beni cennette yaþatýyordu.

Sanat hayatýmýn en güzel eserlerini çýkarýyordum.Çok mutluydum.Koca bir kýþýn nasýl geçtiðini anlamadan yaz geldi. Yaptýðým resimleri sergiledim.Çok raðbet gördü.

Kazandýðým paralarý depremde her þeyini kaybedip yalnýz kalan yaþlýlara harcadým.Bu da bana inanýlmaz haz verdi.

Sergiyi gezenler beðenilerini bildiriyor arkadan 

--Çocuðum resme çok meraklý atölyenize göndersek ders alabilir mi?

Tekliflerine ne cevap vereceðimi bilemiyordum.En çok da atölye sözcüðü beni güldürüyordu.