Online Üye
Online Ziyaretçi
Hayatım boyunca
Başkalarının hatalarını .
Kendi hatalarım bildim onları suçlamak,
Hiç aklıma gelmedi.
Sevdiklerimi kırmatan sa,
Kırılmak daha kolayıma geldi sanki.
Zamanla tutunduğum dallar azaldıkça
Boşlukta kalan gövdemi farkettim.
Yüzümde kocaman…bir gülümsemeyle,
Herkesi mutlu etmeye çalışmışım.
Hayatım boyunca bu hep böyle oldu.
Ve şimdi soruyorum kendi kendime,
Peki ya sen, sen hiç güldün mü?
Hiç gölgesine sığınacak,
Bir ağacın oldumu senin?
Seni herşeyden koruyacak.
Hep ben dallarımı uzattım boşluğa.,
Daha büyük gölgem olsun,
Daha büyük.
Zarar görmesin sevdiklerim.
Sadece gölgemden yararlanacaklarını,
Bilemedim ki .
Güneş batınca beni terk edeceklerini,
Bilemedim .
Şimdi gökyüzü kapalı kar boran dünyam,
Güneşim yok,
Dallarım da kuşlar şarkı söylemiyor artık.
Bedenimde yılların yorgunluğu,
Yüzümde alabildiğine uzanan çizgiler.
Kar yağmış saçlarıma zemheride ayazdayım,
Buz kesmiş bedenim.
Gözlerimde derin bir keder.
Yorgunum, kırgınım.
Tek dostum aynadaki suretim,
O bile beni anlamıyor artık.
Meryem Keskin
06.04.2024