Online Üye
Online Ziyaretçi
donuk gözlerimin buğulanmış gözyaşları
aynada ruhuma açılan bir kaç yarayı dikebilsem keşke
hep susmanın beni bir gün,
vefasız bırakması korkusuyla sabahları
ölü bedenimin ağırlığını da sırtımda taşıyorum.
hafif bir rüzgâr bile beni incitebilir şu an
ne tarafıma dönsem,
arkalarında bıçak gözlerinde şefkat dolu, yalancı hayatlar görüyorum.
gerçeği bile kaybettim kendiliğinden
huzurum güneşi seçti,
ben gecenin özleminden geçemiyorum
bu günlerde bana aydınlık armağan edilmedi
ben bir köşede oturup bile,
ağlayamadım bunlara rağmen.
-Yasin Uçar