Kelimenin tam anlamýyla bir bataklýðýn içindeydim. Eskiden bitiþ çizgisine varmak için yürürdüm, yavaþ yavaþ ve emin adýmlarda yürürdüm. Bazen durup soluklanýr ve yürümeye devam ederdim. Hiçbir zaman tam anlamýyla býrakmaz tam anlamýyla pes etmezdim. Her pes etmek istediðimde kendime bitiþ çizgisini hatýrlatýrdým. O mükemmel bitiþ çizgisinin hayaliyle yürürdüm hep. Önüme bakarak ve engelleri aþarak yürürdüm. Yorulursam dinlenirdim pes etmezdim. Böyle geçti yolumun büyük bir kýsmý, yürüyerek. Ama bir gün koþabileceðimi fark ettim ve koþmayý denedim. Evet, bu yürümekten daha hýzlýydý belki ama daha çok yoruluyordum. Ve dinlendiðimde hiçbir zaman eskisi kadar hýzlý koþamýyordum. Bende dinlenmemeye baþladým. Sonra önüme baktýkça yavaþladýðýmý fark ettim ve önüme de bakmamaya baþladým. Yalnýzca koþuyordum artýk. Durmak yoktu, dinlenmek yoktu, önüne bakmak yoktu, düþünmek yoktu. Koþmak vardý sadece. Bir zaman sonra düþmeye baþladým ama sorun etmedim kalkýyordum sonuçta. Zor ya da kolay, devam ediyordum bir þekilde sonuçta. Ama artýk kalksam bile caným yanmaya baþlamýþtý düþmekten. Baþta önemsemedim fakat her defasýnda bir öncekinden daha sert düþüyordum. Daha kötü bir halde kendimi yerde buluyordum. Zamanla aðlamaya baþladým. Ama her bir gözyaþýmý silerdim. Aðlamama izin vermezdim hiç. Fakat bir zaman sonra bu da beni yavaþlatmaya baþlamýþtý. Silmemeye baþlamýþtým gözyaþlarýmý. Býrakýyordum ve akýyorlardý. Önemsemiyordum hiç. Nasýl olsa bitiþ çizgisine vardýðýmda bir daha hiç aðlamayacaðým diye avutuyordum kendimi hep. Sonra bir gün yine düþtüm ama bu sefer yerde deðildim. Bir bataklýðýn içiydi burasý ve ben yüzmeyi bilmiyordum. Ben yürümeyi ve koþmayý bilirdim yalnýzca. Ne bu bataklýktan çýkmayý ne de yüzmeyi öðretmiþlerdi bana. Ben de çýrpýnmaya baþladým. Ama fark ettim ki her çýrpýndýðýmda daha da batýyordum. Daha da çýkamayacaðým bir hale sokuyordum kendimi. O yüzden çýrpýnmayý býraktým. Oyun bitmiþti ve ben kaybetmiþtim… O bitiþ çizgisini hiçbir zaman göremeyecektim. Hareketsiz bir þekilde batýyordum bataklýðýn en dibine doðru. Tam son nefesimi vermek üzereyken bir þey fark ettim. Bir kaya. Evet, küçük yosunlu bir kaya. Bu kayayý daha önce görmüþtüm. Hem de defalarca. Birkaç defa yürüyerek geçmiþtim yanýndan, birkaç defa koþarak, birkaç defa da düþmüþtüm bu kayaya takýlarak. Kimi zaman hiç görmemiþim bile bu kayayý, kimi zaman bakmýþým yalnýzca, kimi zamansa hakaret etmiþim bu kayaya, yosunlarý düþmeme sebep olduðu için. Sonra anladým ki aslýnda bir bitiþ çizgisi uðruna hep ayný yerde dönüp durmuþum ben. Hep ayný yerlerden; farklý þekillerde, farklý düþüncelerle, ama ayný umutla geçip durmuþum. Anladým ki bu yolda bir bitiþ çizgisi yokmuþ. Sadece yol, bataklýk, kaya ve umutlarým varmýþ. Artýk bu bataklýktan kurtulmanýn yolunu biliyordum. Zor da olsa kollarýmdan birini bataklýktan çýkarmayý baþardým ve kayaya tutundum. Baþta yosunlarý yüzünden elim kaydý ve tekrar bataklýða girdi kolum. Ama pes etmedim, yine, yine ve yeniden, býkmadan, usanmadan denedim. Sonra diðer kolumu da çýkardým, daha güçlü bir þekilde tutundum bu sefer kayaya. Ve kendimi yavaþ yavaþ kayanýn yardýmýyla dýþarý doðru çekmeye baþladým. Ýþe yaramýþtý. Zor da olsa baþarmýþtým, artýk bataklýðýn içinde deðildim, kurtulmuþtum oradan. Ama bataklýðýn çamuru hala üzerimdeydi. Ve uzun bir süre üzerimde kalmaya devam edecekti. O bataklýktan çýkmam çamurundan öyle kolay kurtulabileceðim anlamýna gelmiyordu…

Ela Þentürk

25.03.2024