Tükenir  birer birer, umut  dediðin  vaha,

Karanlýða yatalým, uyanmadan sabaha,

Yaþamanýn  gayesi,  sonuç  bulmadan  daha,

Sormadan niçin neden, susalým mý Dilruba.

Kederlerin  tek sýra, dizildiði  bir anda,

Gülmelerin  suç  diye, çizildiði bir anda,

Bahtýmýn  kara  diye, yazýldýðý  bir anda,

Duygularý  yok  sayýp, asalým mý Dilruba.

Sonrasýz  bir  gecede,  demleyerek efkârý,

Her  þeyi  savurarak, yok  edip yoðu varý,

Söyle þimdi sonunda,   kime bunun zararý,

Ýçimize  kan zehir,  basalým mý  Dilruba.

Savurdu  kader bizi, cümleler  ölü  doðdu,

Esir kaldýk zamana,  her zulüm bizi boðdu,

Sanýrsýn kutuplardan, saçlarýma kar yaðdý,

Üstünde  rüzgâr olup,  eselim mi Dilruba.

Karanlýklar boyardý,   gözlerimin rengini,

Gözlerin  bulur muydu gün gelirde dengini,

Vuslatýn gölgesinde, yaptýðým aþk cengini,

Merhamet göstermeden, keselim mi Dilruba.

Acýsan da aldýrmam,  yüreðim taþa  döndü,

Baharlar güme gitti, her mevsim kýþa döndü,

Firar etti duygular,  daðlarda kuþa döndü,

Aklýmý  sýfýrladým,  hayat en  baþa döndü,

Âdemin   feryadýný,  kýsalým mý  Dilruba.

Âdem Efiloðlu

Dilruba: Gönül kapan, gönül alan.